"Varlık zamanın özüdür." vs "Zaman varlığın özüdür."
Ellerimde yarı ölü bir can
Omuzlarımda bir yük
Sonu olmayan bir istikamet
Ufkun arasında yüzyıllar
Perişan bir seher vaktinde
Yalnız bir bakışın sönen ışığı
Şafak vaktindeki sessiz çölde
Yokluğun karşısında duran bir ayna gibi
Başka bir bakışı bulmak için
Boşuna arıyor
Tüm vücudunda yabancı bir korku
Secde mihrabında endişeyle dolu bir haz
Son tesellimin enkazlarında
Senin yıkıcı gözlerin var
Savaşmaktan yorgun
Barışın son fırsatı
Senin asi aşkındır
Senden ve benden başka
Hiç kimse bizi öğrenmesin
Bizim oyun sıramız gelsin ve asla
Dünyanın oyun sırası gelmesin.
Şehrazad
Günüm depresif geçtiyse, geceleri genelde çok keyifli oluyorum. Günüm keyifli geçtiyse geceleri aşırı depresif oluyorum ve asla tüm günüm güzel veya depresif geçmiyor. Hep şu şekil yarı depresif yarı mutluluk dolu oluyor. Bu bir tek bende yoktur değil mi?
Yevgeni Onegin Petersburgludur, mutlaka Petersburglu olmalı, kuşkusuz bu durum yapıt için gereklidir, Puşkin de kahramanının yaşamındaki bu gerçek ayrıntıyı atlayamazdı. Onegin ileride acı içinde seslenirken Aleko'nun ta kendisidir:
Tula'lı yargıç gibi neden
Felçli yatmıyorum yatağımda?
Yapıtın başlarında Onegin, yarı yarıya bir züppe, bir sosyete adamıdır, yaşamında düş kırıklıklarına uğramayacak kadar gençtir daha. Ne var ki
"Gizli iç sıkıntılarının soylu cinleri" ziyaret etmeye, onu rahatsız etmeye başlamıştır.
Yurdunun tam ortasındadır, ama evinde değil, sanki bir ıssızlıkta yaşıyor gibidir. Ne yapacağını bilemez, yurdunun toprağında bir konuk gibi hisseder kendini. Sonraları, içi yurt özlemiyle dolu yabancı ülkelerde boş boş gezerken, tartışmasız zeki ve işten bir kişi olarak yabancıların arasında gitgide kendini de yabancı hisseder. Gerçekte yurdunu seviyordur, ama güveni yoktur; kuşkusuz yurdunun ülkülerinden haberi vardır, ama inancı yoktur. Hangi iş olursa olsun, yurdunun toprağında çalışmanın olanaksız olduğuna inanmaktadır, buna inananlara da kederli bir alayla bakar.
Sayfa 1107 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Cemal Süreya - Biliyorum Sana Giden Yollar Kapalı
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
İki il öncə, tam da bu vaxtlarda qabağıma çıxmışdı Cemal Süreyya’nın bu möhtəşəm şeiri. İndi də… Zaman sürətlə keçir, elə deyilmi? Bəlkə də, dəyişən zaman deyil, biz və düşüncələrimizdir…. İki yıl önce, tam şu sıralarda karşıma çıkmıştı Cemal Süreyya’nın bu eşsiz şiiri. Şimdi de… Zaman hızlı geçiyor, öyle
"En çok can yakan duygular ve en çok yaralayan hareketler olanaksız olanlardır: sırf imkânsız oldukları için gidip de imkânsız şeylere özlem duymak, hiç var olmayan bir şeyin hasretini çekmek, kesin olma- yan bir şeyi arzulamak, bir başkası olamamanın pişmanlığını yaşamak, dünyanın varoluşundan hoşnut olmamak. Ruh bilincinin bütün bu yarı tınıları içimiz de ne olduğumuza dair güneşin sonsuza kadar battığı acı dolu bir manzara yaratır."
Sayfa 65 - Zeplin yayınlarıKitabı okudu
Affetmek
Haklı ya da haksız yok ortada ...
ortada kalanlar iki kırık kalp ,yıkılmış umutlar ve sitemli bakışlar ...
ortada kalanlar birbirinin İmtihanı olmuş İki insan ,iki yıkık gönül
iki hüzünlü, hatıra dolu bakış...
AFFETMEK
8 harf, 3 hece ,tek kelime, dile kolay söylemesi .
Gel de bu kelimenin ağırlığını göklerde uçarken bir anda yere çakılıp
Sonra, aklını kaybetmiş gibi görünen bir kadının peşinden gidiyorum; kadın yarı dolu üç çöp bidonunu kısa aralıklarla art arda deviriyor ve bunu yaparken duyulur bir sesle küfürler savuruyor ama hemen sonra dönüp bidonları kaldırıyor düzeltiyor.
Kraliçesi olmayan bir kovanda hayat artık bitmiştir ama üstünkörü bakıldığında o da diğer kovanlar gibi canlı görünür.
Arılar, öyle güneşinin sıcak ışığı altında, kraliçesi olmayan kovanın etrafında, diğer canlı kovanların etrafında döndükleri gibi güle oynaya dönerler; bal kokusu yine uzaklara kadar yayılır, arılar yine içeri, dışarı uçarlar.
Sayfa 394Kitabı okudu
İnsan dolu evde o yapayalnızdı, günlerini yarı karanlık bir köşede, akşamları da pencerenin önünde oturmayı seviyordu. Onun yanında susmak çok güzeldi.Pencerenin önünde ona sokulup oturmak; Uspenski Kilisesi’nin altın kubbeleri üzerindeki, kargaların dönerek uçuştuğu, yükselip alçaldığı, ağır ağır kararmakta olan gökyüzünü seyrederken yanında hiç konuşmadan susmak. O anda konuşmak gelmiyordu içimden, hoş bir özlem doluyordu göğsüme.
Sayfa 20Kitabı okuyor
Biliyorum sana giden yollar kapalı
Üstelik sen de hiçbir zaman sevmedin beni
Ne kadar yakından ve arada uçurum;
İnsanlar, evler, aramızda duvarlar gibi
Uyandım uyandım, hep seni düşündüm
Yalnız seni, yalnız senin gözlerini
"Canım, güzelim, kederlim, felaketler zamanı gelip çattı, gel bana, nerede olursan ol gel, ister sigara dumanıyla dolu bir yazıhanede, ister çamaşır kokan bir evin soğanlı mutfağında, ister dağınık mavi bir yatak odasında, nerede olursan ol, vakit tamam, gel bana; yaklaşan korkunç felaketi unutmak için perdeleri çekili yarı karanlık bir odanın sessizliğinde bütün gücümüzle birbirimize sarılarak ölümü beklemenin zamanı geldi artık."
Sayfa 84Kitabı okudu
