Yaşam bir ıstaka
gelir vurur işte ömrünün coşkusuna.
Sesinde çığlıklar boğulur ama,
bağıramazsın...
Sayfa 11 - Nemesis Kitap
"Neden her günün tadını çıkarmayı, biten bir yaşam öğretiyor? Neden elimizde dünyadaki tüm zaman varken hayallerimizi yaşamak için zamanımızın bitmesini bekliyoruz? Neden en sevdiğimiz insana onları son kez görecekmişiz gibi bakmıyoruz? Eğer bunu yapsaydık, hayat daha canlı olurdu. O zaman hayat gerçekten ve bütünüyle yaşanmış olurdu. "
7
(…)Acımaya bir erdem demeye kadar vardırılmıştır iş (oysa her soylu ahlakta zayıflık olarak görünür); daha da ileri gidilmiş, acıma erdemin ta kendisi, bütün erdemlerin temeli ve kaynağı kılınmıştır –tabii, hep göz önünde tutulması gerekir ki, bu nihilist bir felsefenin bakış açısından yapılmıştır, kalkanına yaşamın yadsınmasını kazınmış bir felsefenin; Schopenhauer tam ortamındaydı bu noktada: yaşam, acıma yoluyla değillenir; değillenmeyedeğer kılınır –acıma nihilizmin pratiğidir. Yeniden söyleyelim: bu çöküntü verici ve bulaşıcı içgüdü, yaşamın ayakta durmaya ve değer - yükselişine yönelik içgüdülerini çeker, siler, etkisiz kılar: böylelikle sefillerin koruyucusu olduğu kadar sefaletin çoğaltıcısı olarak da decadence’ın yükselişinin temel bir gerecidir. – acıma, hiçliğe inandırır! “Hiçlik” denmez tabi buna: “Öte” denir, ya da “Tanrı”, ya da “Hakiki Hayat” denir, ya da Nirvana, Kurtuluş, Kutsanmışlık… Dinsel ahlaksal idiosynkrasi alanından edinilme bu masum retorik, burada hangi eğilimin derin sözcüklerin kılığına büründüğü kavranınca, hemen çok daha az masum görünmeye başlar: yaşam düşmanı eğilimidir bu. Schopenhauer yaşam düşmanıydı: bu yüzden erdem haline geldi acıma onun için…(…)
