''Unut, Zeze, bir işe yaramaz. Yavaş yavaş unutacaksın, unutacaksın, yeniden düşününce de her şey öylesine uzaklarda olacak ki artık hiç acı çekmeyeceksin.''
Sayfa 27 - Can Yayınları
İki kişilik yalnızlık…
Yaşanmış bir öykü…
O öyküden yola çıkılarak yazılmış bir roman…
‘Sözleri bitmiş’ bir çift…
“İlk yıllar ne güzeldi!” diye düşünen, mutsuz bir kadın…
“Yalvarırım beni dinle!” diyen bir adam…
Karı kocanın arasına giren kara bir gölge…
Birbirine yabancılaşan, karanlığın dehlizlerinde birbirini kaybeden iki insan…
Ve yavaş yavaş çöken, “iki kişilik yalnızlık”…
Samimi dostluk bir anda doğmaz; aşk ateşi her istediğin zaman gönülde yanmaz.
O yavaş yavaş gelişir: uzun bir sıkı içtenlik sonucu doğar; böylece sağlam temeller üzerine oturur.
Ne batmaya mahkum ne de eksilmeye! Onun sağlamlığı ve büyüyüp gelişmesi hiçbir şeyle durdurulamaz.
Sayfa 63
"Bu sen misin?"
"Neye benziyor?" diye tısladım.
Yüzüne yavaşça bir gülümseme yayıldı."Kendini filme mi aldın?"
Derin ve yavaş bir nefes aldım."Sanki canlı sapık gösterisi falan yapıyormuşum gibi konuşuyorsun."...
Daemon genzinden bir ses çıkardı."Öyle mi yapıyorsun?"
