Düşleri olmazsa insanın, ruhunun dünyaya açılan pencereleri de kapanır bir bir. Işıksız bir hücredeymiş gibi yaşar. Gülmeyi unutur. Sönüverir neşesi. Ateş böceklerinin sönen ışıkları, yıldızların artık görünmeyen parıltısı gibi... Tıpkı köydekiler, öteki köydekiler, hatta daha öteki köydekiler gibi...
Sayfa 85