Alıyorum ne varsa sırtıma, bin eşek yükü gibi yükleniyorum. Oysa o yükün sahibi var, bıraksam o yük görevini yapıp çekilip gidecek yanımdan. Bıraksam rahat edeceğim... Lakin birakmıyorum. Ver diyor Yaradan, ver o yükü ben hallederim... Yo, diyorum, bırakmam, bu yük benim... Bırak diyor Yaradan, değil mi ki yük de benim, yol da benim, hüküm ve irade de benim... Bense hayır diyorum, küçüklüğüme, acizliğime bakmadan, yo, ben hallederim... Büyüklenmelere giriyor, yükün iplerini gevşetmek yerine ellerimi daha da kasıyorum. Ne ki çocukların sorumluluğu bende, ne ki anneyim. Ben, ben dedikçe, çekiliyor aradan Yaradan... Yük on bin eşek yükü oluyor, yük taşınmaz hale geliyor. Cebelleşiyorum, boğuluyorum, eziliyorum... Sonra bir tohuma işaret ediyor Allah. Çağırıyor beni yanına... Bak diyor tohum, teslim oldum kurtuldum. Bak, fırtına geldi mi dala yapışmak, direnmek yerine kendimi O'nun iradesine terk ediyorum. Kanatlarımın içindeki tohumu aman bir şey olmasın deyip, sarıp sarmalamak yerine tohumun sahibine bırakıyorum. İşim kolay, derdim yok. Zaten o tohum esasen benim değil ki... Ben basit bir emanetçiyim. İçimde tutmam gerektiği kadar tutuyor, bırakmak zamanı geldiğinde direnmeden bırakıyorum...
Sayfa 151 - tutikitapKitabı okudu
