kaybolmuş bir ruhun sızısı bu hissettiğim
karanlıktayım, gecenin üç çeyreği gibi aitsizim
parelenmiş umutlarım, çok acınası ve hala sensizim
göğsündeki acının manevisi
yanmış bir ağacın çıplaklığıyla karşındayım, dikilmişim
tek bir ışık hüzmesi dahi yok pencerenin ardında
o kadar yoksunumki nurundan
karanlıkta silüetini yaratmak ne de kolay
bir vücuda sığmayan bu hislerim, parçalanarak yüz tutmuş yayılmaya
ama hala herkesleşmiş gibiyim, nefret duyduğum bu hissiyatla
çokça uğraştım sesimi duyurmak için
kanlar içinde kaldı ağzım, dilim, tanıklık ettiğin her zerre içim
anlayabilmendi beni tek tesellim ki büyüktü ümidim
olmadı, ince ince sessizleştim, içerime doğru biriktim
en yalnız safhasındayken bu zifiri gecenin
bir "Ben" oldum "Sen"den mütevellit
şairimsin, şiirinim...
Yunus Emre Öksüz