Akın Taşpınar
@TspnrAkn
Çok zaman harcadım, şimdi zaman beni harcıyor...
Selçuk Üniversitesi, Anadolu Üniversitesi
Rize
Rize, 2 Mart
123 okur puanı
Ocak 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
Bir ölçek 
Dan Brown, bir ölçek 
Glenn Meade, bir tutam da 
Lee Child . Sonuç 
Steven Savile 
Gümüş
Da Vinci Şifresi ile benzer yanları olsa da kitap ap ayrı bir hikâyeyi anlatıyor. Yazar temel katolik inançlarının dışına çıkarak, birazcık da sorgulayarak, ve bu sogulamanın arasına radikal örgütleri, derin yapılanmaları. tarihi de serpiştirerek, Hristiyanlığın sevilmeyen adamı Yahuda İskaryot'un aslında yanlış anlaşılan bir insan olduğunu iddia ediyor.
Aynı gün ve aynı saatte aynı notu bırakarak dünyanın farklı şehirlerinde, insanların gözü önünde kendini yakarak intihar eden onüç insan. Nostrodamus'un kehanetleri ile tehdit edilen Papa, kayıp insanlar, derin bağlantılar ve tüm bu olayları çözmeye çalışan MI6 uzantısı Ogmios ekibi.
İlginç bir hikâye fakat sonu beklenenin aksine tam bir ters köşe. Daha doğrusu hikâye akışına göre mutsuz son. Sanki devamı yazılacak veya yazarın ''bir gün belki devamını yazarım'' dercesine bir sona sahip.
Sadece hikâyeyi Türkçe'ye çeviren çevirmenin bazı yerlerde google translate'de çevrilmiş gibi duran, devrik cümlenin zirvesi çevirileri hikaye akışından kopmanıza neden oluyor ne yazık ki. Kelimelerin yerini değiştirerek cümleye mana getirmeye çalışıyorsunuz. Çevrilmeyip olduğu gibi bırakılan Latince ve diğer dillerdeki cümleler, İngiliz istihbarat örgütleri MI5 ve MI6'nın M15 ve M16 olarak yazılması vs vs.
Hikâye ilginç, çevirmen biraz daha dikkatli olsaymış keşke
''Sözde bir güvenlik için, temel özgürlüklerini feda edenler ne özgürlüğü ne de güvenliği hak ederler'' Benjamin Franklin .
Maxime Chattam bu kez Dan Brown tarzı bir hikaye ile çıktı karşımıza. Aslında bu kitabı ikinci okuyuşum. Yıllar önce okumuştum fakat tekrar okumak istedim. Maxime Chattam daha çok ''kötülük''
Yine yeni ve bilmediğim bir yazar ile yolculuğa çıkmış bulunuyorum. Ben bu konuda biraz takıntılıyım sanırım. Ne yazık ki birazcık ön yargılı davranıyor ve sanırım paranoyakça hareket ediyorum.
Daha önce yaşadığım 
Jo Nesbo hezimeti bu paranoyaklığı tetikledi sanırım.
Bu kitap bana bir şeyi tekrar hatırlattı.
''Hikaye kadar anlatıcı ve nasıl anlattığı da önemlidir''
Aslında Wulf Dorn farklı bir hikaye yakalamış. ( Kitabın sonunda bu hikayenin gerçek bir olaydan esinlendiğini yazmış). Ama anlatırken ne yazık ki pek başarılı olamamış. Kitap son yüz sayfaya kadar ağır ilerliyor. Ne yazık ki okurken sıkılıyorsunuz. Kararterlere yeterince adapte olamıyor, verilmek istenen gerilim havasını tam manasıyla yaşayamıyorsunuz. Yazar bir çok yerde okuyucunun kafasını karıştırıp, ileride ters köşe yapmak için mücadele vermiş ama bunu göstere göstere yaptığından bu mücadelesi yeterli etkiyi verememiş. Hani seyrettiğiniz bir filmde acemi oyuncunun veya figüranın kestiği roldeki yapmacıklığı hissedersiniz ya, bu ters köşe mücadelesi tıpkı o acemi oyuncunun acemice rol kesmesine benzemiş.
Aslında kitabın sonunda gerçekten beklenmeyen bir ters köşe ( hatta ters köşenin kralı) var ama başlarda yapılan bu acemice girişimler insanı rahatsız ediyor doğrusu. 
Psikiyatrist bildiğim kadarıyla yazarın yayımlanan ilk kitabı. Bahsettiğim hataları yazarın acemiliğine veriyor ve serinin ikinci kitabı olan 
Şizofren ile geçecek olan dakikalarıma doğru yol almaya başlıyorum.
Okur Takip Önerileri
