Benimle hayata dair şeyler arasında şeffaf bir bölme vardı
Ama bu bölmeyi kırıp parçalamaya gücüm yoktu
64 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Doğduğumuzda konuşmayı bilmeyiz ve kendimizi nasıl ifade edeceğimizi bilmeden ölürüz. Hayatımız konuşamayanın sessizliği ve anlaşılmayanın sessizliği arasında akıp gider, faydasız ve esrarengiz bir kader de bu akışın etrafında gezinip durur - tıpkı hiç çiçeğin olmadığı yerde gezinen bir arı gibi
Yalnızlık, ah o canımızla çerçeveli kapımız, penceremiz. Ey anıların dalsız gölgesiz günbatımı... Bilmem ki bir gün açılır mısınız zamanın gök bahçelerine.
uçuyorum kendimle karşılaşıp kendime tutunabilir miyim diye, savruluyorum un ufak, sürünüyorum, canımı dişime takıp kalkıyorum ve yeniden, yeniden, yeniden yıkılıyorum.”
Güçlü bir el silkeledi beni sonra
Sanırım Tanrı’nın eliydi.
Sayamadım kaç ah döküldü dallarımdan.
Çok şey görmüşüm gibi,
Ve çok şey geçmiş gibi başımdan,
Ah.. dedim sonra
Ah!
Ben daha çok kendi içim de yaşayan bir insanım...Bunun için size nazaran birkaç misli fazla yaşamış sayılırım.
“Öyle bir sınıra gelirsin ki, onu aşamazsan mutsuz olursun, aşarsan, belki o zaman daha da mutsuz olursun.”
Düşlerim saçma birer sığınak, yıldırıma karşı şemsiye açmaktan farkı yok. öylesine cansız, öylesine acınacak durumdayım; hareketlerden, çaba harcamaktan öylesine uzağım.kendi benliğimin ne kadar derinine dalarsam dalayım,düşlerdeki tüm yollar beni kaygı dolu düzlüklere çıkarıyor
