Unutmamak gerekir ki yineleyen değil, yenileyen sanatçıdır geçmişle gelecek arasındaki gerçek, sağlam köprüyü kuran. Cezanne bu tür sanatçıların en seçkin, en doğru örneğidir.
Işık, dış dünyada karanlığı (siyah rengi) yok eder. Ama resimde siyahı yaşatır. Onu renk kılar. Kendi başına bir renk. Ve diğer renkleri yaşatan bir renk.
Öyle çabuk dönüp gidiyor ki insanlar...Sesiniz ağzınızda dağılıp kalıyor. Kimin gülüşünü biraz araladıysam dişleri ıslık çalıyordu.İçtenliğimden aldım en çok yarayı. Güvenlik duygusundan başka akçesi, metaı olmayan bu pazaryerinde, kiminle hangi acıyı yürüyebilirsin ki... Bir hapishane resmine mi benziyorum? Sizin özgürlüğünüzden daha onurludur bu, ey ruhunu borsada çitileyen çoğunluk.O kadar kolaysınız ki, bir araya gelmeden çoğalabiliyorsunuz.Gürültü sesizliği duyabilir mi hiç? Ben geceye çekiliyorum ey büyük yalan; sizin yalnızca uyku diye bildiğiniz o sahipsiz hazineye... Size benzeseydim mutlu olur muydum?
Bu çok tuhaf ama hayatımda ilk kez yalnızlığımın bütün karanlıklarını, bütün ümitsizliğini, anlattığım anda, tam o anda yalnızlık uçtu gitti.Daha bana hiç dokunulmadığını söylediğim o an, dokunulmaya izin verdiğim ilk anda sanki içimdeki kocaman bir buz kütlesi çatlamaya başladı.Olağanüstü bir andı.