Bir Düş
Şeftali, kiraz çiçekleri denize düştü. Deniz pespembe çiçeğe durdu. Yabangülleri açtı adanın her yanında. Deniz ışık gibi dalgalandı. Ben bir düşün altına girdim.
Sayfa 65
Yaram sızlayınca ölmediğimi anladım.
Sayfa 65
"Bir hikâyenin kesin olarak başladığı an nasıl
saptanabilir? Her şey zaten daha önce başlamıştı.
Her romanın ilk sayfasının ilk satırı daha önceden kitabın dışında zaten olmuş bir şeyden söz eder."
Calvino
Sayfa 11
Okur Takip Önerileri
Yola çıkınca her sabah,
Bulutlara selam ver.
Taşlara, kuşlara, atlara, otlara
İnsanlara selam ver.
Ne görürsen selam ver.
Sonra çıkarıp cebinden aynanı
Bir selam da kendine ver.
Hatırın kalmasın el gün yanında
Bu dünyada sen de varsın!
Üleştir dostluğunu varlığınla,
Bir kısmı seni de sarsın.”
Bazen suyun berraklaşması için önce bulanması gerekiyor.
Sayfa 165
İçinde acaba olan bütün cümleler karanlık.
Sayfa 106
…ne çok içinden konuşuyor insan. Nasıl da boğum boğum insanın içi de, dinleyeni yok. Alıp karşısına konuşanı yok. Sarılanı, ağlayanı, güleni yok. İnsanın sözünü tamamlayanı yok. Haline yananı yok. Şu karşıki dağda lambalar yanar sönermiş, içimdeki közü söndüren yok! Dilimin üzerinde bir kelime geziyor, alıp silen yok!
Sayfa 129
Memleketin ücra köşelerinde yüzler gördüm. Yüzler: İçinde biriktirdikleri dışarıya fısıldadıklarından fazla olan, çok konuşan insanların yanında cümlelerini hep kendi içlerinde tekrarlayan, gözleri birini bekler gibi hep hasretlikle bakan yüzler.
Sayfa 30
bir vazgeçiş, bir kapanış, bir hafifleme…
Peki yolcu! Senin için neyden vazgeçme zamanı geldi? İzin ver o kapı kapansın. Ancak o zaman görürsün sana açılan yeni ufukları.
Sayfa 119
Konfor alanından çıkmalı!
Hayatın, ayaklarını ıslatmaktan korkmayanlar için planladığı muhteşem maceraları var. Sen tam da bunları keşfedecek kişisin…
Sayfa 85
Bir umut hep var mıdır?
Hayatın yolu uzundur. Hansel
ve Gretel’i bazen aydınlık, bazen karanlık yerlere götürdü. Ama nereye götürürse götürsün onlar yürümeye devam ettiler. Ne de olsa artık biliyorlardı ki esasen hayat yolunda kimse gerçekten kaybolamaz.
Sayfa 78
Zamana bıraktığımız ne çok şey birikti içimizde…
Geçecekti. Sonsuza kadar sürmezdi. Zaman er ya da geç ilacını alıp koşardı insanın yarasına. İyileşecekti.
Sayfa 16
“Atatürk Türkiyesi bozkırın ortasındaki bir ışıltıdır. “
Sayfa 120
Seni, uçurumun dibinde tutunduğum dal bileyim.
