BİRAZ SPOiLER İÇERİR!
Bin bir emekle kuşlar yakalanır. Hepsi bir kafese tıkılır. “Azat buzat, bizi cennette gözet!” diye bas bas bağırarak kuşlar çok ucuz bir fiyata satılmaya çalışılır. Kuşu/kuşları satın alanlar onu/onları eline alıp uçurur, artık kuş/kuşlar özgürdür.
Nedir bu? Çok cici, sevimli, sonu mutlukla biten (!) bir masal mı? Madem amaç kuşları serbest bırakmak, neden yakalamak için o kadar çaba harcanır? Benimki de soru! Neden olacak, tabii ki para kazanmak için. Üç kuruş para kazanmak için güzelim kuşları daracık kafese tıkıştırmak ne demek! Kuşları almayanlara “almazsanız, ölürler” demek nedir! Ya, kuşları alsınlar diye “almazsanız, biz de onları yeriz” e ne demeli! Bu yaptıklarına kılıf da uydurmuşlar. Neymiş? Gelenekmiş. Pehh! Ne güzel gelenek (!). Geleneğiniz batsın sizin! Hayvanları bile isteye öldürmek mi gelenek!
Çevredeki bazı insanlar onların bu yaptıklarını saçma bulup dalga geçtiler. Ohh! Canıma değsin!
En sonunda bu işten istediklerini alamayınca pes ettiler. Ohh! Canıma bin kere değsin! Az bile sizin gibi insanlara!
Kitapta asıl konu bu olsa da az da olsa kentleşme ve kentleşme sorunlarından da bahsediliyor. Sorun her yerde var. Bu işin köyü, kenti yok.
Bazısı “gelenek” (!) adı altında hayvanları esir edip öldürür, bazısı bunu “avcılık spordur” diyerek yapar. Çok aç kalırsın, öldürürsün anlarım ama hiç ihtiyacın yokken o hayvanın gözünün içine baka baka bunu yapmak insanlık değildir.
Kitapta “insanlık ölmüş” vurgusu yapılır. Evet, ölmüş! Asıl ölen hayvanlar değilmiş meğer, insanlıkmış, anlamamışız.
