SPOİLER!!
Vay be!!! Uzun zamandır böyle ters köşe olmamıştım. Yazarın manyak olduğu belliydi ama böyle bir son beklemiyordum. Özellikle 2. kitabını okuduktan sonra yaşadığım hayal kırıklığına ilaç gibi geldi. Yine de hakkını yemeyeceğim güzel seri. Savaş, yönetim, açlık, tecavüz, katliam, vahşet dışında hiçbir şey olmadan acayip sürükleyici ilerledi. Tüm sahneler gözümde mükemmel canlandı ve hisleri çok yoğun hissettim.
Özellikle son sayfalarda Rin'in yönetici olduktan sonra hissettiği ihanet korkusu ile delirmeye başlaması o kadar gerçekçiydi ki iliklerimde hissettim, kendine gel Rin diye çıldırdım. En son Kitay'dan bile şüphelenip birbirlerini boğazlama evresine gelmeleri yıprattı beni.
Ne kadar kendisine sinirlensem de son dakika Rin gönülleri fethetti. Daha iyi bir sonu hakediyordu.
Kitay'ın, Venka'nın ölmesine de çok üzüldüm. Sonunda Kitay'a içim ısındı.
Kitaba başladığımda hayatta kalacak tek kişinin Nezha olacağını hiç düşünmezdim, şimdi bakınca yapayalnız kaldı. Yazarın Nezha'nın dilinden anlattığı yerleri de beğendim ama o ölüm sahnesi ah bee...
Neyse özet olarak; sürükleyici, dram, vahşet okumak istiyorsanız kesinlikle okuyun derim.
Honore de Balzac'ın kısa; ama çok anlamlı bir hikâyesinden bahsetmek istiyorum: 
Efendi Cornelius. 
