Ne güzel yerdi bu Bandırma, anasını bellediler şimdi. Ağaçlar vardı sahilde, az oturmadık altlarında. Sovyet anıt mezarları gibi olmuş şimdi kordonboyu meydan. Her yer taş, betoner. Herkes böyle patır patır ölüp giderken hiçbir şey eskiden olduğu gibi kalmıyordu elbette. İnsanlar yapıyordu bu şeyleri, şehirleri, binaları, meydanları ve sonra ölüyorlardı.