Yalnizhk ailesizlikmis meger, yalan da olsa bir ailem olunca nasil mutlu göründügümü hissettim.
Beklentiyi yüksek tutmak bu olsa gerek...
Ailem, bir gün milyoner ya da en kötü ihtimalle cumhurbaşkanı olmamı bekliyordu benden.
Sayfa 209Kitabı okudu
Ailem olmasa herhalde yaşayamazdım. Çünkü onlarsız hiçbir şey yapamazdım.
Sayfa 35 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
"Demek istiyorum ki Ayzer, rol yaptığın zaman ya masken suratına yapışır ya da masken düşer sen yere yapışırsın. Başıma hangisinin geleceğini hep birlikte göreceğiz sanırım."
Ama onun yerinde değildim, onun tam tersiydim
Onu bu arada kalmışlıktan kurtarmak için güzel bir fırsat yakaladım. Muhafızı nihayet salondan çıkarken gördüm ve kararımı verdim, on gibi ben de seçimimi yaptım. Ayzer'in önünde hafifçe eğildim ve "İzninizle vârisim," diyerek çıkışa doğru ilerledim.
Geride ne bıraktığımın farkındaydım ama daha fazla ikimiz de kendisini kandırmasına gerek olmadığını düşündüm. Kural belliydi, herkes önce kendini düşünecekti. Öyle yaptığı için suçlayamazdım. Yaşadığımız anlar ve anılar, ailem ve okulum, en sevdiğim şehir ve hayatımla birlikte arkadaşlığımız da geride mıştı. Ve belki de artık bunu kabullenmemiz gerekiyordu.
Sayfa 212Kitabı okudu
Türk olan her yer memleketim,
Üzüntüde olan her insan sevgilim, ailem.
Sayfa 110Kitabı okudu
Hiçbir işjme yaramayacak bilgileri ezberlemeye başladığımda, beynime ne büyük bir ihanette bulunduğumu yıllar sonra anlayacaktım. Üstelik ailem, öğretmenler ve okul tüm bunları benim iyiliğim için yaptıklarına inanıyorlardı.
Sayfa 18Kitabı okudu
"Kendime ait olmayan bir dünyada, sadece başkalarını mutlu etmek için yaşıyormuşum gibi hissediyordum. Kendime ait hayallerim, arkadaşlarım, hiçbir şeyim yoktu. Ailem zaten yok..." Kanattığı parmağının üstüne işaret parmağını bastırıp, kanı yok saydı. "Kendime ait bir dünya yaratmak istiyorum. Belki bencillik diyeceksin ama seninle tanışmam kaderin işiymiş gibi geliyor bana. Sanki benim kendi yolumu çizmem ve içimdeki o derin yarayı iyileştirmem için sana, senin de yaşadığının kanıtlarını yalnızca fotoğraflarda değil benim zihnimde de biriktirmeme ihtiyacın varmış gibi geliyor."
Sayfa 240Kitabı okudu
"-Peki, ev işleri dışında ne yapıyorsun?" diye sordu.
"Pek bir şey yapmıyorum. Ev işleri yetiyor da artıyor. Eskiden başka meraklarım olduğunu sanırdım ama şimdi kendimi eskisi gibi zora koşmuyorum. Eskisinden çok daha mutluyum. Ailem de öyle. Önemli olan da bu, değil mi?"
Sayfa 133Kitabı okudu
Benim memleketim Türk olan her yer, sevgilim, ailem, bedbaht olan her insan.
Ailem Libya'dan otuz üç yıl önce, 1979 'da ayrılmıştı. Şimdiki yetişkin erkeği o gün olduğum sekiz yaşındaki oğlan çocuğundan ayıran uçurum buydu. Uçak bu uçurumun bir kıyısından diğer kıyısına geçecekti. Böyle yolculukların pervasız bir tarafı vardı kuşkusuz. Bu geliştirmek için büyük çaba harcadığım bir beceriyi elimden alabilirdi benim: Sevdiğim yerlerden ve insanlardan uzakta yaşama becerisini. Joseph Brodsky haklıydı. Nabokov ve Conrad da öyle. Ayrıldıkları yere hiç dönmemiş sanatçılardı onlar. Her biri kendi yöntemiyle kendini memleketinden kurtarmaya çalışmıştı. İnsanın ardında bıraktığı şey zamanla kayboluyordu. Geri dönersen, çok değerli saydığın şeylerin ya yok ya da tahrif edilmiş olduğu gerçeğiyle yüzleşecektin. Fakat Dimitri Şostakoviç de, Boris Pasternak da, Necip Mahfuz da haklıydılar: Memleketinden asla ayrılmamalısın. Ayrılırsan kaynakla olan bağların kopar. Cansız bir ağaç kovuğu gibi kalırsın; dışın sert, için boş.
Sayfa 6Kitabı okudu
"Kendime ait hiçbir şeyim yokmuş gibi hissediyorum son günlerde. Kendi hayallerim yok. Kendi ailem yok. Kendi arkadaşlarım yok. Çevremdeki herkes... Hayatımdaki her şey bir başkasına bağlı..."
Sayfa 223Kitabı okudu
Ama ailem, 'Her zaman bir umut vardır.' der.
Sayfa 22Kitabı okudu
Bu saatte bunu okumamalıydım. Boğazım düğüm düğüm :(
"O yaşımda bütün bunları yaşamak beni ne hale getirdi, size anlatamam. Sanki bütün çocukluğumun üstünden koca bir tır gibi geçti adam. Aileme söylemek, onlardan yardım istemek aklımın ucundan bile geçmedi, çünkü beni suçlamalarından korkuyordum. Sanki büyük bir suç işlemiştim. Kimsenin yüzüne bakamaz olmuştum. Bu dünyada tek başıma kalmışım, ailem beni uzak bir yerlerde unutuvermiş ve almaya gelmeyecekmiş gibi hissediyordum."
Sayfa 135Kitabı okudu
