Şimdi burada ufak bir konuya değinmek istiyorum...
Gerçi ufak mı? büyük mü? konunun sonunda kendiniz karar verin..
Bazı insanlar, ya da bazı insanlar demeyeyim de, bazen kendim de dahil hepimiz; Ömrümüz boyunca ne bileyim yüzlerce insana denk geliyoruz.
Yüzlerce insanla konuşuyoruz. Arkadaşlık dostluk, iş, okul, alışveris, burada ya da diğer sosyal platformlarda diyaloglar sonucu veya belirli mecburiyetler sonucu insanlarla konuşmak ya da ufak tefek de olsa onlarla diyalog kurmak zorunda kalıyoruz..
Şimdi burada kendi incindiklerimizi konu dışına çıkartırsak (çünkü onun ayrı irdelenmesi gerekiyor)
Birçok insanın farkında olarak ya da olmayarak onların incinmelerine ve ya kırılmalarına sebep oluyoruz.
Örneğin "Amann tanımıyorum zaten, o da kırgın kalsın" diyebilirsiniz..
Değil işte! Şu sonsuz gözüken kainatta önemsiz gözüken bir tuğlayı dahi yerinden çıkartırsak, bütünlük bozulur, bu kainatın dengesi bozulur, zaafa uğrar kıyameti kopar ve hepimizin sonu gelir..
Çünkü hepinizin varlığı birbirine bağlı..
Böyle bir olayın gerçekleşmesi, sen o olayı unutsan bile, kendi iç dünyanı zaafa uğratacak, ve eninde sonunda mutlaka seni yıkıma uğratacaktır...
Böyle bir yıkım 10 yıl sonra gelmiş olsa bile, bunun neden böyle olduğunun hiçbir zaman farkına varamayacaksın...
Sağlıkçıyım diyorum sana bebekamın :-D
"Amann!... Doktor mu bunlar... Ben onlardan daha iyi anlarım bu işlerden..."
Sırrı nedir?
Kafanızı yastığa koyunca hemen nasıl uyuyorsunuz?
Neden ben 4 saatlik uykuyla bile bunu yapamayıp saatlerce yarını ve bir hafta önce yaşadığım şeyleri düşünüyorum? Belli bir süre hayali arkadaşımla konuşuyorum, yetmiyor ölümü düşünüyorum , ölümü düşünüp hatalarımı sorguluyorum, gün içinde kötü davranıp kırdığım birileri var mı diye değerlendirme yapıyorum, ısrarla fazla düşünme delirirsin diyorlar... Artık deliliğin bu olduğunada inanıyorum. Bu kafa rahatlığı olayını, umursamazlığı, amann boşver o gün gelsin hallederizi, insanları kırıp üzdükten sonra uyumayı, gece tavan ile konuşmadan uyumayı nasıl başarıyorsunuz?
İşin sırrı nedir?
Tam olarak hayatımız da böyle değil mi?
Herşeyi karman çorman bir hale getirip, adım atılamayacak kadar ortalık karışınca, bir dakika ben ne yapıyorum deyip, koyuluyoruz düzeltmeye.
Keşke hiç dağıtmasak, sabit bir düzende yaşayabilsek ama insanız...
Tövbe etmek de böyle,
Yarabbi, yine dağıttım kendimi
Yine düzenim bozuldu
Yine elime yüzüme
Amann kim ne yaparsa yapsın ben yatıyom.
Geleceğe umutla bakan gözlerimi dinlendirecem.😂😂🙃🙃🙈🙈
🌆İYİ GECELER 🌆
Bir düğüne giden insanların, bir şeyleri övmekten çok, negatif eleştiri yönelttiklerini görürüm. Ufacık ufacık ayrıntıları yakalayıp kurabiyeleri, limonataları, gelinin, damadın kaşını, gözünü, kayınvalidelerin elbiselerini
eleştirdiklerini duyarım, insanlar eleştiriyorlar, eleştiriyorlar, ondan sonra da "Amann bize ne, Allah mesud etsin" diyorlar. İyi de, şu 'bize ne'yi en başta
demeyi öğrenebilir miyiz acaba?
"Her zamanki gibi bir gün aslında.
Fakat sen 'günaydın hayat' diye gülümseyerek uyanmayı seç bugün.
Gün içinde birilerine kızsanda yine, 'Amann yalan dünya' deyip geç bugün.
Canın sevilmek isterse, bir elinle diğerini tut bugün.
Üzülmek için bahane çok, sen mutlu olmayı seç bugün..."💙☕🦋🐞🌼🐢🐰🐦🏵️
Amann bana ne, insan değil misiniz yiyin birbirinizi !
Sadri Alışık/ Serseri 1967
