Afrika’daki kadınlar insanlık dışı koşullarda yaşıyorlar. Dünya Bankası’na göre Afrika’daki yiyeceğin yüzde sekseni kadınlar tarafından üretiliyor ve işin yüzde doksanından fazlasını kadınlar yapıyor. Ama yine de ikinci sınıf insan muamelesi görüyorlar. Pek çok Afrika ülkesinde kadınların toprak satın almasına izin verilmez. Tüm malların yalnızca yüzde beşine sahip olabilirler. Ama toplumu ayakta tutan onlardır; yiyecekle, çocuklarla ilgilenir, sosyal dengeyi korumaya çalışırlar. Bizim toplumumuz ise onlara en temel haklarını fazla görür.
Sayfa 52 - Bilge Kültür SanatKitabı okudu
Türk Edebiyatının Gamlı, Lirik ve Nostaljik Prensesi: 
Tezer Özlü
(10 Eylül 1942 – 18 Şubat 1986, Yaş: 43)
Tezer Özlü’nün aile hayatını, çocukluğunu, yaptığı üç evliliği, intihara olan eğilimini, manik-depresif tanısı ve hangi yabancı yazarlardan ilham aldığını, neden sürekli intihara öykündüğü bilinmeden yapılan bir ‘’Tezer Özlü Okuması’’, tam olarak
Sınırlar ki ölümden ayrılır, gölgeli ve muğlaktır. Biri nerede başlar ve diğeri nerede biter kim söyleyebilir.
Ruhun bir ırmaktır gülüm..
Ölüm böyle bir şeydi belki de, birden değil, yavaş yavaş gıdım gıdım adım adım damla damla ölünüyordu. Değil mi ki son sınırdı o? Son, uzun bir zamana yayılmıştı demek ki. Son kendisinden sonra olacak olan
''...
SONSÖZ
Bir Jamaika Hikayesi
“KENDİ SOYUNDAN MELEZ ÇOCUK DOĞARSA,
BUNLAR AZAT EDİLİR.”
1.
9 Eylül 1931’de Daisy Nation adlı genç bir kadın ikiz kız bebek dünyaya getirdi. O ve eşi Donald,
orta Jamaika’nın Saint Catherine’s bölgesinde Harewood adlı küçük bir köyün okulunda öğretmenlik
yapıyorlardı. Kızlarına Faith ve Joyce adını
Sayfa 140
Sınıfta kaldığım o sene - Nihat Genç
Sınıfta kaldığım o sene
(hikaye)..........
(dikkat yazı çok uzundur)
BİR
BİR ÖLÜNÜN DİLİNDEN
SONUNA KADAR OKUYUN LÜTFEN
Yıldızlı kar her yeri beyaz bir battaniyeyle kapladı. Ancak bu battaniyenin üzerinde büyüyen kırmızı çiçekler iç açıcı değildi. Çünkü kan kokuyorlardı. Kurtların keskin dişlerinden kurtulamayan insanların kan kokusu ...
1992 ... 25 Şubat'ın soğuk kış gecesi ... Ve sonsuz ormanda yürüyorum. Ailemi, akrabalarımı,
1894, SELANİK Bir gün Mustafa'yla okuldan dönüyorduk. Birden boş, yıkık dökük bir arsanın ortasında birbirdir oynayan arkadaşlarımızı gördük. Ben, "Hadi biz de oynayalım," diye atıldım. Mustafa kararlı bir şekilde, "Ben oynamam," deyince bozuldum, "Hadi be nazlanma,'' diye karşılık verdim. "Oynamam dedim ya!"
