Gençleri kurallar ve yargılardan oluşan bir ağa hapsedip fikir pınarlarını kurutursanız çok önemli negatif sonuçlara hazır olmalısınız.
Millet öyle bir inançlı ki, ne diyeyim size...
Muhakkak başaracağız. Üstümüze konan kargaları koğacağız.
Hazır olun.Hazırız ağa. Kemal Paşa doğru demiş, daha ölmedik biz. -
Tabii ölmedik, sağız çok şükür.
Sayfa 293Kitabı okudu
Çoğu insan ağa bir kez tutulduğunda, saatlerce anlamsız sayfalarda gezinmekten kendisini alıkoyamıyor. Anlık değişen sayfalar, hızlı görüntüler bize çabuk tatmin sağlıyor ve can sıkıntısını o an bizden alıp götürüyor. Her an ayartılmaya, baştan çıkarılmaya hazır durumdayız.
İstisnalar bir kenara, icatlar gençlik sezgisinin alanıdır; gençleri kurallar ve yargılardan oluşan bir ağa hapsedip fikir pınarlarını kurutursanız çok önemli negatif sonuçlara hazır olmalısınız..
Sayfa 94Kitabı okudu
Tükürük Deyip Geçme :)
Müsinler dişlerimizi ve diş etimizi müsin ağı eşliğinde koruma altına alırlar. Bu ağlar dilimizdeki tükürük noktacıklarından dışarıya fırlarlar; tıpkı Süpermen'in elinden ağı fırlatması gibi. Bu ağ sayesinde bakteriler ağa takılır ve bize karşı saldırıya geçemezler. Onlar ağda hazır takılı kalmışlarken, tükürüğümüzde yer alan antibakteriyel maddeler kötü huylu bakterileri öldürme fırsatını yakalarlar.
Sayfa 33
Kafes/ İbretlik..
Kafes, gerçekte korku ve acı içinde yaşanılan bir hapishanedir. II. Süleyman (1687–1691), IV. Mehmed döneminde 40 yıl kafes hayatından sonra kendisini tahta çıkarmaya götüren ağaya şöyle konuşmuştur: “Kırk yıldır bir karanlık yerde mahbûs ve hayattan me’yûs iken yeniden dünyaya gelip gözüm açtım.” Süleyman kendisini Kafes’ten çıkarıp tahta götürmek için gelen darussaâde ağasına inanmadı: “İzâlemiz emir olundu ise söyle, iki rek’at namaz kılayım, andan emri yerine getir; sabâvetimizden beri 40 yıldır hapis çekeriz; her gün ölmektense bir gün evvel ölmek yeğdir” dedi ve ağlamaya başladı. “Bunca zamandan beri zelîl ve sefîl, üzerinde bir şey yok, ancak arkasında atlas entari ve ayağında tomak” bulunuyordu. Ağa kendi kürklerinden birini giydirdi, koltuğuna girip tahta oturtmak için ‘Arz-Odası’na götürürken hâlâ inanmıyordu; karanlık Arslanhâne’den geçerken “Beni bunda mı öldürürsüz?” diye sızlandı. Ağa, “Behey efendim, niçün böyle buyrursuz, hâşâ ki izâle emrolunmuş ola, tahta oturmağa gidersiz” diye inandırmaya çalıştı, ‘Arz-Odası kapısında Bâbussaâde ağası iç-oğlanlarıyla kendisini karşılamak için hazır durmuşlardı. İşte, XVII. yüzyılda mutlak otorite sahibi pâdişahın düştüğü durum budur.
Bize çiçekleri sevdiğini söyleyen bir kadının, çiçekleri sulamayı unuttuğunu görürsek, onun çiçek «sevgisi»ne inanmayız. Sevgi, sevdiğimiz şeyin büyümesi ve yaşaması için gösterdiğimiz etken ilgidir. Bu etken ilginin bulunmadığı yerde sevgi de yoktur. Sevginin bu unsuru Yunus'un kitabında çok güzel anlatılmıştır. Tanrı Yunus'a, Ninevah'a
Sayfa 34Kitabı okudu
İcatlar gençlik sezgisinin alanıdır ; gençleri kurallar ve yargılardan oluşan bir ağa hapsedip fikir pınarlarını kurutursanız çok önemli negatif sonuçlara hazır olmalısınız.
_İnsanlar sizi, sadece aynı yerden canları yandıklarında anlarlar.
_Dalgaların art arda gelip çarptıkları kaya gibi ol. Sağlam, kıpırtısız ve çevresinde kaynayan suların dinginleşmesini seyreden.
_Sanki ölmüşsün ve bir süre daha fazladan zaman bağışlanmış gibi doğaya uygun yaşa.
_En büyük erdem tarafsızlıktır. Duygular ise, yanlış fikirlerden
Kafes, gerçekte korku ve acı içinde yaşanılan bir hapishanedir. II. Süleyman (1687–1691), IV. Mehmed döneminde 40 yıl kafes hayatından sonra kendisini tahta çıkarmaya götüren ağaya şöyle konuşmuştur: “Kırk yıldır bir karanlık yerde mahbûs ve hayattan me’yûs iken yeniden dünyaya gelip gözüm açtım.” Süleyman kendisini Kafes’ten çıkarıp tahta götürmek için gelen darussaâde ağasına inanmadı: “İzâlemiz emir olundu ise söyle, iki rek’at namaz kılayım, andan emri yerine getir; sabâvetimizden beri 40 yıldır hapis çekeriz; her gün ölmektense bir gün evvel ölmek yeğdir” dedi ve ağlamaya başladı. “Bunca zamandan beri zelîl ve sefîl, üzerinde bir şey yok, ancak arkasında atlas entari ve ayağında tomak” bulunuyordu. Ağa kendi kürklerinden birini giydirdi, koltuğuna girip tahta oturtmak için ‘Arz-Odası’na götürürken hâlâ inanmıyordu; karanlık Arslanhâne’den geçerken “Beni bunda mı öldürürsüz?” diye sızlandı. Ağa, “Behey efendim, niçün böyle buyrursuz, hâşâ ki izâle emrolunmuş ola, tahta oturmağa gidersiz” diye inandırmaya çalıştı, ‘Arz-Odası kapısında Bâbussaâde ağası iç-oğlanlarıyla kendisini karşılamak için hazır durmuşlardı. İşte, XVII. yüzyılda mutlak otorite sahibi pâdişahın düştüğü durum budur.