Oyun nerede bitiyor, hayat nerede başlıyor?
"Her gerçek insanın içinde oyun oynamak isteyen bir çocuk saklıdır."
Friedrich Nietzsche
Okuduğunuz eser, 
Oğuz Atay’a ait ise şayet; en kallavisinden sitem dolu ve ironi soslu serzenişler, yer yer kafkaesk ögelerle ve doğu-batı sentezinden müteşekkil metinler; onun nevi kalemine
"Değiştirilemeyecek şeyleri kabullenmek bilgeliktir."
Oyunbozan 
Harlan Coben'ın Myron Bolitar serisinin ilk kitabı olup, benimde kendisinden okuduğum sanırım dördüncü kitap. Okuduğum diğer kitaplarından ziyade bu sefer erkek karakterimiz hem duygusal hem de fiziksel açıdan daha güçlü olarak karşımıza çıkıyor. Ancak hikâyenin ana gizemi bir kadın üzerinden işleniyor.
Serinin ilk kitabı olan 
Oyunbozan'da ana karakter Myron Bolitar eski basketbolculardan biri olup zamanında yaşadığı sakatlıktan dolayı şuan spor menajerliği yapmaktadır. Bir gün müşterilerden biri olan Christian Steele'e kayıp olan eski kız arkadaşıyla ilgili bir şey gelir ve Steele Myron'dan yardım ister ve tahmin edildiği üzere Bolitar'ın tek meziyeti sporculuk değildir.
İlk sayfalardan bana ben "Ne okuyorum?" diye ufak bir şüpheye düşürse de konu, işleniş biçimiyle içine çekti. Özellikle Myron ve Win'in arkadaşlıkları, diyaloglarını okurken inanılmaz keyif aldım. Eleştirdiğim tek nokta kitaplarında gizem unsuru olarak yoğunlukla kadınları seçmesi(özellikle de benzer sekillerde) beni rahatsız etti. Ek olarak Martı Yayınları'nın redaksiyon hataları da oldukça can sıkan bir durum oldu.
Uzun soluklu okumalarınızın arasına alınabilecek ya da polisiye seri okumayı sevenlere tavsiye edebileceğim temposu yüksek, iyi işlenen polisiye bir kitaptı.
Acı ekşi metinler yazarı: Şule Gürbüz.
Çağdaş Türk Edebiyatı Okuma klübümüzün Mart ayı kitabı; 
Şule Gürbüz ‘ün ilk eseri 
Kambur , kısacık ama uzun anlamlı bir metin.
Çirkinlik ve güzelliğin toplumda yer edinmede önemine ustalıkla değinen yazar; samimiyetsiz duyguları, çıplak gözle görebilen baş karakterin iç dünyasını, hislerini, dış dünyayı eleştirilerini, ‘diğerleri’nden farkını her defasında yüzüne vuran bu dünyada yaşamanın sessiz çabasını anlatıyor.
Kambur, aslında sadece kendisi değil, bir uzvunu yitirmiş, doğuştan bir hastalığı olan veya herhangi bir kaza geçirmiş olan herkes.
Kambur, ‘diğerleri gibi olmayan’ herkes.
Kambur, şimdi olmasa da gelecekte hepimizin olma potansiyeli olan; ama ısrarla ötelediğimiz, görmezden geldiğimiz herkes.
“Bana en uzak yerlerdeyim çoğu zaman - sonsuz yaşamın içindeki düzelmeyen kambur... Benim gökyüzüm delinmedi; delinen, anlar ve zihnimin saydamlığı.”
“Ama ne söylersem söyleyeyim, ne çalarsam çalayım, bu kamburu yüklendiğim için oyunbozan oluyorum.”
İyi okumalar dilerim.
