Tzvetan Todorov ilginç bir yazısında üç tür dedektif romanı ayırır. Birincisi whodunit (kim yaptı) adını alan ve bir cinayetin çözümünü anlatan türdür. Bundan ötürü iki öykü yer alır bu türde; cinayetin öyküsü ve çözümün (soruşturmanın) öyküsü. İkinci öyküde eylem azdır genellikle, çünkü bu öykü, mantığını kullanan dedektifin ipuçlarını
"Doğru olanı ve yaşamın nasıl bir düzeni olduğunu herkesin kendisinin düşünmesi gerek çünkü bu hiçbir kitaptan öğrenilmez...
Edebi dili akıcı anlatımı ile sıkılmadan okunanlar kıtaptan oldu..
"“Birisi mutluluğu ya da bilgisiyle övünüyor, böbürleniyorsa, onda bunun ikisi de yok demektir.”
, 
Hermann Hesse
1908 ile 1915 arasında yazdığı ve şirin, sevimli bir serseri olan Knulp'la ilgili üç öyküde de, içi özlemle dolu, hem dünyadan sarhoş, hem de dünyanın acısını taşıyan, hiçbir yerde duramayan, her yeri kendine yurt edinmiş, ama hiçbir yerde yurdunu bulamayan, gündelik kentsoylu yaşamının dışında kalmış, huzursuzluktan ve kendi gönlünün isteklerinden başka hiçbir şeye bağlanamamış, yalnızca kendi öz yaşamını yaşamış ve kendi öz ölümüyle ölmüş bir gezginin, bir serserinin yaşamını anlatır. Knulp, bütün kederine ve yazgısına boyun eğmiş havasına karşın yine de Hesse'nin ilk döneminin henüz şifa bulabilir, şifa kabul eder dünyasıyla, öteki, özellikle de Birinci Dünya Savaşı'nın korkunç etkileriyle ortaya çıkmış olan sonraki dünyasının tam sınır çizgisi üzerindedir. Bu ikinci dünya, Hesse'nin sonraki yapıtlarının, savaşımlarının, acılarının ve bunları yenme çabalarının konusu olmuştur. Hesse, savaşı insanlık ve Avrupa uygarlığı için korkunç bir yıkım olarak kabul eder... 
Knulp
Alman yazar Hermann Hesse
Doğu edebiyatına ve mistisizmine düşkünlüğü, ayrıca bireysel bunalımlara çözümü Doğu felsefesinde arayışı, 1960 yıllarında canlanan Budizm ve Zen Budizm akımlarının da yardımıyla özellikle Amerikan hippi gençliği arasında en çok okunan yazarlar arasına girmesini sağlad
YAŞAMAK VEYA YAŞAMAMAK
Acılar, ıstıraplar, kederler, terk edilişler, yalnızlıklar ve sessizlikler... Hayatın tüm silahlarıyla acımasızca üzerimize gelmesi. Bir tükeniş, bir kabulleniş anı için ruhumuzun başında amansızca nöbet bekleyen sonumuz; ölümün ta kendisi. Ve bazılarımızda ''Ateş Yakmak'' için gereken kıvılcım tanesi kadar bir umut; yaşama umudu! Her şeye rağmen yürüyebilmek, düştüğünde kalkabilmek, hayatta yaşamak adına nedenler bulabilmek ve bunlardan kendine güç edinebilmek, ölüme adeta rest çekmek... Bazılarımızın ise o sessiz tükenişi, kabullenişi ve yitip gidişleri...
Yaşam ve ölüm arasındaki o kısacık zamana üç muhteşem öykü sığdırmış 
Jack London . Üçünün de hikaye örgüsü çok benzer. Yazarın bizzat kendisinin de yaşadığı o uçsuz bucaksız kuzey topraklarında hayatta kalmaya çalışan karakterlerimizin yaşamak adına verdikleri amansız mücadelelere tanık oluyoruz. Acımasız bir soğuk altında kilometrelerce süren bu maceralarda karakterlerin ayağa kalkmak ya da kalkmamak arasında gidip gelen psikolojilerinden kendi hayatımıza dair de birçok çıkarım yapabilmek mümkün.
Yaşamın kendisi de bir ''Ateş Yakmak'' değil midir? Her şeye rağmen şu dünyayı yaşanabilir kılan, yüreğimizin ortasına ufacık bir ateş konduran hayallerimiz, umutlarımız, tutkularımız değil de nedir?
Umutlarla, hayallerle, tutkularla, kitaplarla kalalım, ve o ateşi yakabilenlerden olalım.
