“Benim bu memleketten 30 yıllık uyku alacağım var doktor.”
İnsanın nelere rağmen yaşayabileceğini bilsen şaşırırdın.
Benim bu memleketten 30 yıllık uyku alacağım var doktor!
Sayfa 13Kitabı okudu
Kendini kötüye alıştır ve 59 dan geriye doğru say
‘On ikiden sonra yiyip içme su bile tüketme diyor doktor.
Yarın sabah yedide burada ol. Dokuzda ameliyatın var !‘
Bu ikinci ameliyatım. Artık ola ola alıştım
Öncekinde ölümden çok korkardım da
Şimdi yok olmaktan o kadar da çok korkmuyorum
Kaybolacağım için kendimi sadece bir garip hissediyorum
Boşlukta bir süre salındıktan sonra ahiretteki
dağcılıktan sonra benim anlık duygu değisimi
Benim bu memleketten 30 yıllık uyku alacağım var doktor.
İnsanlık tarihi boyunca bebekler biraz daha fazla besin, uyku, kundak, bez değiştirme ve son zamanlarda da düzenli doktor ziyaretleri gerektiren, nispeten etrafının farkında olmayan minik paketler olarak görüldüler.
Sayfa 19Kitabı okudu
"Günaydın.'' dedi heyecanla, "Uzun bir uyku oldu.
"Siz kimsiniz?" diye sordum korkarak,
"Ben neredeyim? Ne oldu? Onlar nerede? Onlar..."
dedim karmakarışık kafamdan birkaç isim çıkarmaya çalışarak,
"Uraz... Nisan, Eren, Bulut..."
Bu isimleri onlardan başkalarına söylemek öyle garip hissettirmişti ki neyin içinde olduğumu anlayamıyordum bile. Gözlerim böylesine bir aydınlığa alışık değildi, ruhum
da.
"Ben Beste. Doktor Beste Karman..." dedi kadı gülümseyerek yanıma gelirken
"Arkadaşların iyi, merak etme. Seni odana çıkardığımızda onları görebileceksin. Anneni ve babanı da."
"Annem ve babamı mı?" diye sordum şaşkınlıkla.
"Evet, elbette."
Sana teşekkür ederim anne! Beni ötelere
müştak yetiştirdiğin için 'Nur'u Muhammedi aşısını aşıladığın için... Bakış ufkumu, dünyanın bulutlarından koparıp Allah'ım sonsuz iklimlerine çevirdiğin için...
Hatırlıyor musun bilmem. Daha ben
mini mini iken, sabahlar namaza ısrarla kaldırırdın. Gözlerimden uyku tatlı tatlı akardı da, 'Anneciğim, biraz daha uyuyayım.' derdim. Sen ellerimi göğsüne götürür, Bak, yüreğim acıyor.' derdin. Hemen kalkar, abdestimi acele acele alır, namazımı kılar, kucağına oturur, 'Geçti mi anneciğim?' derdim. Beni öper, koklar 'Oh! Geçti yavrum.' der, bağrına basardın. Biraz daha büyüyünce yüreğinin acmasının sebebini sormuştum da 'Ben anneyim. Yavrumun Allah'ın rızasından mahrum kalacağını düşünmek yüreğime acı veriyor.' demiştin.
Şimdi çevremdeki 'Uyusun da büyüsün. Doktor, mühendis olsun.' diyen anneleri ve evlâtlarını görüyorum da yürek acısını daha iyi anlıyorum.
Sayfa 74
Gün gelir sürekli hareket etmenin anlamsızlığını kavrarsınız. Nereye giderseniz gidin kendinizi de yanınızda götürdüğünüzü bilirsiniz.