öyle sanıyorum her şey biter
bir doğurgan hücre ve
bir yanlışlık daima kalır.
Hücre
Londra'daysa Robert Hooke, bit, şişe mantarı parçaları, sinek gözü gibi her gün karşılaştığımız minicik yapıların akıl almaz detaylarını gösterdiği Micrographia adlı eserini yayımladı (mikroskopla baktığında yaşamın temel birimini keşişlerin kaldığı hücrelere benzettiği için "hücre" sözcüğünü ilk kez Hooke kullanmıştır.)
Sayfa 138Kitabı okudu
Sessizlik içerisindeki hücre, her gün sonsuz değişimlerle ruh kazanıyordu.
Sayfa 51Kitabı okudu
“Kaosun kenarı”
Beyin bir yandan çalışırken, diğer yandan yeni hücre bağlantıları oluşturur, ekonomi oynak bir değişim içindedir ve daha iyi pazarlar yaratmaya çalışır, canlı türleri kuşaklar süresince yaşadıkları ortama en iyi uyumu sağlayacak mutasyonu geliştirmeye çalışırlar. Bütün bu karmaşa sistemleri bir başka ortak özellikleriyle de belirlenirler: Düzenle kaos arasında kendine özgü bir dengeyi koruma becerisini geliştirebilmiş olmaları. Bu denge kıvamına “kaosun kenarı” denir. Bu terim, karmaşa sistemlerinin hiçbir zaman belirli bir zamana kilitlenmemelerine rağmen tam bir kargaşaya sürüklenmiyor olmalarını tanımlar. Kaosun kenarındalık, hem varlığını sürdürmeye yetecek bir düzeni, hem de hayat sözcüğünün hakkını verebilecek dinamizmi ve yaratıcılığı içerir.
Sayfa 45Kitabı okudu
Bedenin tüm faaliyetlerini beyindeki milyarlarca hücre yönetir.
Sayfa 346
Ama bugün boğazımı sıkıştıran dehşet o kadar soylu anlamları olan cinsten değil ve içimi daha çok kemiriyor. Düşünmeyi bile istememe isteği, hiçbir şey olmamış olma isteği, bedenin ve ruhun tüm hücrelerinin bilinçli umutsuzluğu var bunun altında. İnsan kendini, sınırsız bir hücrenin içine kapatılmış bulduğunda ansızın bastıran duygu. Nereye kaçılabilir, hücre başlı başına her şey iken?
