Yağmurlu bir Ankara gecesi. Mayıs ayında olmamıza rağmen bu gri şehirde haftalardır yağmur yağıyor. Sanki evren bana ‘başla artık şu efsane kitaba’ diyor çünkü Dostoyevski okumak için her zaman kasvete ihtiyacım var. Aslında sabahtan hazırladım kendimi bu geceye. Çok heyecanlı bir gün geçirdim çünkü bu kitabı tam ik senedir elimde bekletiyorum,
YAŞA, VAR OL KARAMAZOV!
Adın çıkmış Karamazov'a! İnmez soyluya. Mujiklerin dilinde bile kötü anılır Karamazov adı. Şanın iyisi kötüsü olur mu? Oluyormuş, darağacının, sürgünün, kodesin, psikolojik çöküntülerin tadı damağına erişince anlaşılıyormuş. Masumiyetin, doğruluğun canı cehenneme, hele olaylar silsilesi birbirine uygunsa kanıtların da
Tess Gerritsen benden sorulur diyormuşum:) Rizzoli isless serisini bitirmiş biri olarak bu kitap hakkındaki görüş ve düşüncelerimi şu şekilde sıralayabilirim; ilk olarak Tess in dilini çok seviyorum. Çünkü akıp gidiyor. Kendini okutuyor. 5 sayfa okuyayım sonra devam edeyim diyorsun bir bakmışsın 50 sayfa okumuşsun, farkında değilsin. Ama okudugum son iki kitabında şunu farkettim, Tess bacım sen gerilim ustasısın, boşver aşk konusunu, aşk ağır bastığı zaman olmuyor. O Rizzoli isless serisinin hala tadı damağımda. Katili tahmin etmek genellikle, oldukça zordu. Ama mesela bu kitabı okurken katili tahmin edebildim. Ama tabiki yine de güzel bir Tess kitabiydi tavsiye ederim :)
“Acı insana fark ettirir de ondan. Gözlerini açar insanın hüzün. Hüznün gözleri açıktır; insanın değil. İnsanı alışkanlığın uykusundan umutsuzluk uyandırır yalnız. “
Tesadüfen keşfedilen bu eser, okurken kendinizi o hüznün ve çaresizliğin karanlığında bırakıyor. Masum’un başından geçenlere şahit olurken yer yer ona hak verirken bazen de onu suçlayıp eleştirirken buluyorsunuz. Seçimlerini sorguluyor veya onu omuzlarından tutup sarsarak kendine getirmek istiyorsunuz.
“Dünya ancak hüzün içinde olduğunda gurbettir. Bilginler, ilim sahipleri, bütün o ulu insanlar, sonsuzlukla aralarındaki mesafenin farkındadırlar. Sonsuzlukla el ele, kol kola yaşamanın ıstırabıyla ağırlaşır kanları onların. Onların kımıltısızlığa, bağdaş kurmaya ve dünyanın dibine çökmeye mecbur bırakan acı, bu acıdır işte. O hüzün, bu hüzündür.”
Romanın anlatım tarzı ve olay akışı alışılmışın dışında olmakla birlikte okurken yine de bir şekilde yakalamayı başarıyor sizi. Her ne kadar güzel alıntıları ve karakter tahlillerindeki lezzeti alsanız bile arka kapağı okuduğumdaki tadı kitabın bütününden aldım mı tartışılır. Keyifle okunan ama okumazsanız da bir şey kaybetmeyeceğiniz türden bir eser.
Merhaba arkadaşlar,
Bir kitabın daha sonunda sonuna geldim ama hayatımda okuduğum en kötü kitaplardan bir tanesiydi. Bu kadar basit sözsüz, sanatsız anlamsız bir kitap olamaz. Hep söylüyorum bir kitap bittiğinde insana bir şeyler katmalı maalesef fiyasko...
İlk 100 sayfanın her yerinde sadece dudaktan öpüşme anlatılmış. Daha ileri ki sayfalarda bir porno film durumuna getirilmiş. Ve işin daha kötüsü bir zamanlar Newyork times ta en çok satanlar da yer almış. Tabi zevk ve tercih meselesi. Ama insanlar zaten az okuyorlar. Okuyanlar da bunları okuyorlar ise bu durumda olmamız çok da şaşılacak bir durum değil. Okumak isteyenlere iyi okumalar.
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
Irene Némirovsky’nin "Yanılgısı", iffetli öpücüklerin ve dokunmanın özel bir sevginin kanıtı olduğu bir zamanın tatlılığı ve alçakgönüllülüğü ile geçmiş bir dönemin duygusal romanıdır.
«Sizi bırakmak istemiyorum. Siz olmadan yaşayamam.» (S. 38).
Süleyman Güner’in Papirüs Yayınevi’nden çıkmış olan LODOS AĞACI adlı öykü kitabı sizi Bozcaada’nın özüne bir yolculuğa çağırıyor. Birbirinden bağımsız gibi görünen ve Bozcaada’da geçen 20 kısa öykünün aslında ana teması masumiyet, dostluk ve dönüşümün sancıları olarak ön plana çıkıyor. Adanın nostaljik geçmişine klişe bir güzelleme yapmaktan çok,
