Hep korkarım sevdiklerime, yakınlarıma, arkadaşlarıma da müdahale etmek zorunda kalırsam diye. Bir gün birbirimizin önüne gelirsek diye bazen gözlerimiz dolar. Geliriz de; kurtaramayız, hiçbir çaba işe yaramaz, geriye yalnızca hafızamızdaki görüntüler, içimizdeki sızı ve kaybolmayan o korku kalır. Ve her denk gelişte birileri kendi ölümünü düşünür
yazın bittiği her yerde söylenir
söylenmeyen şeyler kalır geriye
ve sonra hiçbir şey olmamış gibi
ağır, usul bir hazırlık başlar
uykuya benzer yeni bir mevsime
orda burda, ev içlerinde, kır kahvelerinde, deniz kenarlarında
incelen yazın akşam esintilerinde
zaman usulca sıyrılır aramızdan
ta içimizde duyarız gelecek günlerin geçmişini
başka ne gelir elimizden
büyük bir uzaklığa gülümseyerek
geçiştiririz
ıskaladığımız şeyleri
yatıştıncı rüzgârlar
dışavurur içimizdeki lodosu, poyrazı, günbatımlarını
saklar bizi
gözlerimizdeki hüzne "dinginlik" adını verir
"seni iyi gördüm," diyenler
biz de iyi hissederiz kendimizi
elimizden başka ne gelir ki
senelerce, senelerce evveldi;
bir deniz ülkesinde... ve belki de
birbirine aktardığım defterlerin hepsinde
bu şiir vardı:
senelerce, senelerce evveldi;
biz seninle orada, o deniz ülkesinde tanıştık
uzak denizler, uzak yakınlıklar içinde
bir kadırgada iki korsan
tarih, yarın, ütopya dolu sandıklar arasında
birbirimizi yaralarından tanıdık
dışı korsan, içi iç denizlerde yaşayan çocuklardık
konuşamadıklarımız bir bulut kalınlığında
duruyordu aramızda
oysa konuşsak, ya da dokunsak birbirimize
çekip gidecekti içimizdeki o korkunç noksanlık
batık gemilerin deniz diplerini saran
umutsuzluğu vurmuştu yüzümüze
birbirimizden ve aşkın keşfedilmemiş gizlerinden
ürküyorduk
bir definenin ikiye paylaştırılmış haritasında
bilmeden
birbirimize doğru ilerliyorduk
Filistin
#6şubat
Ne büyük yas idi değil mi
Ne büyük acı büyük keder
Tarifi yok, ilacı yok, sızısı çok
...
Acıyı karşılaştırmak, kıyas yapmak değil niyetim
Keşke deyip şeytanı da sevindirmek istemiyorum
Lakin, aynı hassasiyeti aynı birlik ve beraberliği
#Filistin konusunda da göstersek, gösterebilsek
Savaşı, barışla devşirsek
...
Ne güzel olur değil mi?
...
Ama ...hatırladım ki bizden görünenler
Ne acı ki içimizdeki kirler
O vakitte dahi ikilik çıkarmış
Yüreklerindeki çamuru sözlerine taşımış idi
...
Ama olsun
Biz yine de temiz olalım
Savaşı kovalım
Barış derelim bahçelerden
Kardeşlik filizlendirelim
Umudu yeşertelim
08.05/ -Geceye not -
"Bu hayatta her şey olabilir deyip, bunu kabullendikten sonra yaşadığımız şeyler daha kabul edilebilir bir yerde oluyor.
Kimse mükemmel değil, insanlar hata yapabilir, biz mükemmel olmak zorunda değiliz. Birini çok severken ondan ayrılabilir, işine aşıkken hayatın alt üst olabilir. Hayat bir yol ve insan yürüdükçe öğrenmeye devam ediyor. Hayat biz mutlu olduğumuz zaman güzel görünür, kalbinin rengiyle bakarsın ve ne renksen onu yansıtırsın.
İçimizdeki çocuk öğrenmeye, değişmeye devam ediyor. Onun düşmeye, yanılmaya, hata yaptıkça öğrenmeye hakkı var.
Her yeni gün güzellikler getirmesi için bir umut..."
Bir çocuğun ağlamasını çaresizlik olarak algılamak bizi, tüm ruhsal sistemimizin yerle bir olması tehdidiyle karşı karşıya getirir. Bu yüzden anne ve babamızın bakış açısını üstlenmekte ısrar ederiz. Kendimize ihanet ettiğimiz anlarda, onlar bizi sakinleştirip pışpışlamıştır. Böylece ağlamasıyla içimizdeki yoksunluğu uyandırmış olan çocuğa işkence ederiz; her türlü yola başvurarak onu sustururuz. Çünkü biz "gerçeğe" sıkı sıkı bağlıyız ve "doğruyu" temsil etmekteyiz. Ayrıca çocuğun çaresizliği, kendimize olan güvenimizi şişirmemize yardımcı olur. Söz konusu olan kendi çocuğumuz bile olsa başkaları üzerinde iktidar, otorite ve hâkimiyet sahibi olmak benliğimizin anlamıdır.
Sayfa 18 - Çitlembik YayınlarıKitabı okuyor
İnsanlar annelerinin, babalarının, karılarının, kocalarının kendilerini sömürdüğünü kullandığını suistimal ettiğini söylüyor ama biz bunun daha fazlasını kendimize yapıyoruz. İçimizdeki yargıçtan daha kötü bir yargıç olamaz. Başkalarının önünde bir yanlış yaptığımızda kabul etmeyip örtbas etmeye çalışırız. Ama kendi başımıza kalır kalmaz, yargıç öyle üzerimize gelir ki suçluluk duygusu öylesine güçlüdür ki kendimizi aptal,kötü ve değersiz hissederiz.
Fiziksel acının fonksiyonu neyse duygusal acının fonksiyonu da o. Acı çekmek, hayatımızda bir şeylerin değişmesi gerektiğinin sinyali. Her tür acı, bize değişim için bir çağrı. Her tür acı, içimizdeki çocuğun bizimle konuşması. Yeter ki biz duyalım, anlayalım ne demek istediğini.
"İnsana yapılan yatırım en önemli yatırımdır. Her şey insanla başlar, insanla biter."
Sayfa 248 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Hayatta en büyük kayıp ölüm değildir. En büyük kayıp biz yaşarken içimizdeki bir şeyin ölmesidir
Sayfa 116Kitabı okudu
"BİZ Bilinci'nin hâkim olduğu yönetimde, herkes birbirine iyilik yaptığı zaman, kendisine iyilik yaptığını anlamaya başlar. Bunu anlamayan azınlığa da ellerinden geldiğince öğretmeye çalışırlar."
Sayfa 241 - Remzi KitabeviKitabı okudu
Gemileri yakmak masraflı iş.. batır gitsin:))
Bugün kendimde hapsolan şeylerin azad etme günü ilan ettim.
Kitaplığım da uzun süre bekleyen kitapları yerlerinden çıkardım tek tek...
Senden başladım.. gözümü korkutan , okunması Arap saçına dönen kitabım... 
Germinal
Sonra insanlardan,uzun süre fotoğraflarina baktım tek tek...
İć sesim seni de azad ediyorum,seni de azad ediyorum geçti birkaçına...
Çıkan cümlem azad olsa da seni de kalbimden çıkardım diyordum
Yük olduğumu hissettiklerim,yada yokmuşum gibi davrananları özellikle...
Her mevsim dünya kendisini yenilerken
Biz insanlar neden asılı kalalım ki birbirimize😬
Bazen değişimin adıazattır
Bazen vazgeçmek
Bazen de pes etmek
Adı her neyse,
Tozlu rafları temizlemeye karar verdim tek tek...
Bazen keder ,elem verir sevdiklerimiz...
Üzülüp,hırçınlaşırız,belki yeniden sil baştan demek denemek için...
Bazen de gemileri batırmalıyız.
İçimizdeki tozlardan arınmak için...
🌼💙🍀✌️✌️✌️✌️
Biz bir bardak gibi çatlamayız tabii ki. Ama içimizdeki "negatif titreşim enerjisi" olarak adlandırdığımız şey; bizde hoşlanmadığımız, huzursuzluk verici
hislerin uyanmasına, hatta belki sarsıcı olayların yaşamımıza çekilmesine sebep olabilir.
İşte bu yüzden, nasıl bir titreşim içinde olduğumuzun, bilerek veya bilmeyerek hangi rezonans alanını oluşturduğumuzun farkına varmak, bizim için çok
mühimdir.
Türkiye’de olan biten her şeyden,iyisiyle kötüsüyle her birimiz sorumluyuz.İstesek de istemesek de,BİZ’in bir parçası olarak hepimiz sorumluyuz.Yaşamın doğası bu.
Sayfa 61Kitabı okuyor
Türkiye’nin sorunlarından bu ülkenin insanı sorumludur.Sorumluluğu başka ülkelere yüklemek bizi daha aciz yapar.
Sayfa 60Kitabı okuyor