SULTAN ABDÜLHAMİD'İN BİNİCİLİĞİ VE YAŞADIĞI SÜİKAST
Sultan Abdülhamid, binicilikte çok ustaydı. En azgın atları bile idare edebilmesi sayesinde, padişahlığında başına gelen mühim bir kazadan kurtulmuştur: Padişahlığının beşinci veya altıncı yılında, bir cuma selâmlık alayını Ortaköy Camii'nde yaptırmış. O güne kadar selâmlıklara atla gidermiş. Mütadı üzere yine atla çıkmış. Kimler ve nasıl yapmışlarsa ata neft yağı sürmüş oldukları için saraydan camiye kadar pek ziyade güçlükle be birkaç defa yere çarpılmak tehlikesini atlatarak sırf usta binici olması sayesinde gidebilmiş. O günden sonra da bir daha atla selâmlığa çıkmamış. Ondan sonra araba kullanmaya başlamış.
Sayfa 32
Ata
Mustafa Kemal, kurulacak devletin şekliyle ilgili toplumun her kesiminden insanlarla görüşmeler yaparken, sıra mollalar şeyhler ve din büyüğü geçinen kişilere gelir. Mustafa Kemal, bunlara haber gönderir ve kendileriyle bu konuyu görüşeceğini ancak konuşmalarının bir temeli olarak katılacak olan herkesin Bakara Suresi’nin 288. ayetine kadar okumalarını rica eder. Toplantı günü gelip çattığında, Mustafa Kemal kürsüye çıkar ve sorar:
“Arkadaşlar, buraya gelmeden önce hepinizden
Bakara Suresi’ni 288’e kadar okumanızı rica etmiştim. Kimler okudu Bakara’yı 288’e kadar?”
Salondaki bütün eller istisnasız olarak bu ricayı yerine getirdiklerini belirtmek için havaya kalkar. Bunun üzerine Mustafa Kemal sözlerine devam eder: “Beyler işte, kuracağımız devletin neden din temeline dayanamayacağının açıklaması ortadadır, Bakara Suresi yalnızca 286 ayettir.”
Ölüm ölene bayram, bayrama sevinmek var;
Oh ne güzel, bayramda tahta ata binmek var!
Sayfa 148Kitabı okudu
"Aramızda baş verənlər - ən azından, mənə görə - bundan ibarətdir ki, sən məni dəyişdirdin, həyatımı dəyişdirdin, yəni hələ də diri olduğum yeganə nöqtədə: mənim ölümümdə. Duyğu axını vasitəsilə suya başqa cür dalmağa başladım. Yenidən yaşadım, yenidən diri oldum. Başqaları ilə olduğu kimi xatirələrdə deyil, canlı. Buna görə, məndən xoşun gəlsə də, gəlməsə də - əslində, mənə nifrət etdiyini düşünürəm - mənə çox yaxınsan. Sənin vasitənlə bilirəm necə öldüyümü: özümü ölərkən görürəm yenə: Ölürəm. Əsas olan da budur. Ölü olmaqdan daha artıq. Səni görməkdən qorxmağımın səbəbi budur bəlkə də; bəlkə də mənimlə bir oyun oynamısan və ölmüsən. Hər şey o qədər sürətlə baş verir ki, bu günlərdə!"
"...sənin intihar etməyini istəməyimin səbəbi özümü sənə çox yaxın hiss etməyim idi. Heç vaxt hiss edə bilməyəcəyim qədər yaxın, bəlkə də. Bir gün məni atıb gedəcəyindən, əllərimdə öləcəyindən qorxurdum, dəhşətli dərəcədə qorxurdum. Sənin haqqındakı fikirlərimlə qalacaqdım təkbaşına, əlimdə onları müdafiə edəcək heç nə olmadan. Buna görə səni heç vaxt bağışlamayacağam..."
"Ömrümün sonuna qədər mənim üçün həyat
olmalısan. Haqqındakı fikrimi yalnız belə yaşada bilərsən. Gördüyün kimi, mənim üçün o qədər həyati bir anlam daşıyırsan ki, səni heç zaman üzərimdən ata bilməcəyəm. Buna görə də başqalarına sənin haqqında danışanda utanıram bir az. İnsanın özü haqqında bu qədər səmimi danışması asan deyil."
Sayfa 181
10 Kasım 1938
Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim!
...
Sonsuza dek kalbimizdesin Ata'm ♥️
Bak aramızda kalsın, ama ağlayınca Hindistan'a benziyorsun,
sen benim Pakistan olduğumu biliyor musun Ayça desem,
şiirin içine coğrafya girecek.
Adlarını sevdiğim ama görmediğim şehirler
Buenos Aires,
Kopenhag,
Rio de Janeiro,
Lizbon ve
Semerkant girecek..
Ağlayınca Çaldıran Savaşı'nda yaralanan bir ata benziyorsun,
sen benim
