Onu çeken, insanlarım mutsuzlukları içindeki halleriydi, insanların kendileri değildi, mutsuzluklarıydı ve insanın olduğu her yerde buna rastlıyordu, diye düşündüm, insankolikti o, çünkü mutsuzluk özlemi çekiyordu. Insan mutsuzluktur, dedi hep, diye düşündüm, yalnızca budala olan bunun aksini savunur. Doğmak mutsuzluktur, dedi, yaşadığımız sürece de bu mutsuzluğu sürdürürüz, bir tek ölüm kesip atar bunu. Bu, hep mutsuzuz demek değildir, mutsuzluk yoluyla mutlu olabiliriz, dedi, diye düşündüm. Annemle babam bana mutsuzluk dışında hiçbir şey göstermediler, gerçek bu, dedi, diye düşündüm gene de hep mutlu oldular, bu yüzden anne babasının mutsuz insanlar olduklarını söyleyemezmiş, mutlu olduklarını da söyleyemeyeceği gibi, tıpkı kendisi için de mutlu ya da mutsuz biri olup olmadığını söyleyemeyeceği gibi, çünkü insanların hepsi aynı anda hem mutsuz hem de mutlu olurlarmış ve bazen içlerindeki mutsuzluk mutluluktan daha büyük, bazen de tersi olurmuş. Ama gerçek kesinlikle şu ki, insanların içindeki mutsuzluk mutluluktan daha çokmuş, dedi, diye düşündüm.
Sayfa 44
Bizim mutluluğumuzu ya da mutsuzluğumuzu belirleyen şey hakikat değildir. Bizler tasavvur eder, kanaat sahibi olur sonucunda da mutluluğa ya da mutsuzluğa erişiriz. Üstelik her yeni gün bize kanaatlerimizin ne kadar aldatıcı olduğunu gösterir. Kaderimiz için de aynı şey geçerlidir. Zeki bir adam bunu bilir ve bunu umursamaz. Ancak aptallar mutlu oldukları için sevinirler!
“Çok iyi bilirim. Ben de eskiden aynı şeyi yaşamıştım” dedi adam, sanki havadan sudan konuşuyormuş gibi. “Ne kadar berbat olduğunu, daha önce yaşamamış insanlar anlayamaz. Sıkıntı kolayca genelleştirilebilecek bir şey değildir. Her bireyin sıkıntısında, kendine özgü bir nüans olur. Tolstoy’un ünlü sözünü biraz değiştirerek kullanacak olursak, mutluluk dediğimiz şey herkes için aşağı yukarı benzer bir şeydir, ama acı dediğimiz şey herkes için farklı, ayrı bir acıdır. Burada tatma sözcüğüne başvuramayız. Sence de öyle değil mi?”
AdamKitabı okudu
Aynı suç, aynı sanık, aynı yargıçlar, aynı kanun kitabı ve önce idam, sonra beraat...
"Lanet olsun," dedi. "Bütün erkekler aynı: Hepiniz aynı bokun soyusunuz."
Adam öfkelense de belli etmedi. Usturuplu bir karşılık verip kadına haddini bildirmeyi çok isterdi, ama hayat ona son sözü kadınlara bırakmayı öğretmişti.
Sayfa 53Kitabı okudu
"Her ilerleme aynı zamanda gerilemedir. İlerleme daima yalnızca belli bir noktaya kadar gider. Hayatımız da bütüne bakıldığında anlamsız olduğundan, yine bütüne bakıldığında onda aslında ilerleme yoktur."
"Hep aynı şekilde konuştuğumuzun farkında mısın, Paul?" diye devam ediyor kadın. "Önce güzel güzel sohbet ediyoruz. Sonra duymak istemediğin bir şey söylüyorum. Birden içine kapanıyor, çekip gidiyor ya da beni kovuyorsun. Böyle teatral tavırları aşamaz mıyız?"
"Niçin benimle evlenmek istiyorsun?"
Gideon bir konuda haklı çıkmış gibi gülümsedi. Belki de sahiden haklı çıkmıştı. "Devasa çeyizini unuttun sanırım."
"Hayır." Messalina başını iki yana salladı. "Unutmadım. Ama Lucretia'nın çeyizi de aynı. Niçin onu değil de beni seçtin?"
Genç adam egzotik gözlerini ona dikti. "Kardeşinle evlenmemi mi tercih edersin?"
"Tabii ki hayır." Dikkatini dağıtmasına müsaade etmemeliydi. Sonuna kadar azimle direnmek istiyorsa tüm dikkatini bu tartışmaya vermeliydi. "Soruma cevap ver lütfen."
Gideon birden onun önünde bitti. Kapkara bakışlarını yüzüne dikerken o kadar yakınındaydı ki istese onu öpebilirdi. "Çünkü Messalina, seni istiyorum. Servetini istiyorum. Unvanını istiyorum. Ailenin adının getireceği gücü ve nüfuzu istiyorum. Fakat en çok da..." Kafasını yana eğip elini Messalina'nın yanağına götürdü. Ona dokunmadı ama eli öyle yakındaydı ki parmak uçlarının sıcaklığını bir tehdit gibi hissedebiliyordu...
"Seni istiyorum."
Proleter adam, sen herkesin katır gibi çalışmasını bekliyorsun ve angaryayı yaygınlaştırmak istiyorsun. Bu sende oldum olası eşek gibi yük taşımandan ötürü,artık bir huy haline gelmiş. Herkesin de aynı şekilde angarya altına girmesini sağlamakla kendi angaryanı hafifletmek istiyorsun.
