öğretmenlerin bildikleri pek çok şey arasında çoçuk kalbinin kırılganlığı bilinmezliğini koruyordu belli ki.
Sayfa 13Kitabı okudu
Hayatta önem verdiğimiz şeyler bizi belli davranışlara yöneltir. Hayatta önem verdiğimiz şeyler, ilginçtir ki, canımızı acıtır. Yani herhangi bir durumda canınız acıyorsa bu iki anlama gelir: İlki, müjde! Siz yaşayan bir insansınız. İkincisi yine bir müjde! Siz yaşarken fark etseniz de etmeseniz de bir şeylere önem veriyorsunuz.
Belli ki göçebeliği alışkanlık haline getirmişti.
Sayfa 67Kitabı okuyor
Belli ki buranın insanı değildim.
Sayfa 66Kitabı okuyor
Yaraladı ufku ay, kan değdi bulutlara..
Davettir maveradan, mehtap düştü yollara,
Son yolcu uzaklara sessizliği sürükler,
Belli ki mecburdur, onu gölgesi itekler..
Çırpınır gibi yıldızlar, korkar bulutlardan,
Örtülür de yeryüzü çekilmezlerse diye,
Rüzgar üfledi dağlar yükselmiş başlarından,
İşareti yolcunun göklerdeki bilmece..
Süslenmiş harabeler münzevisini bekler,
İnzivası sonsuzdur tuzak kurmuş gölgeler,
Sahibi görünmeyen bir el sana gel eder,
İstikamet karanlık, öldü günler bu gece..
Yolcuda bir tereddüt, adımları yavaşlar..
Yollarda hep parıltı arzı bir telaş kaplar,
Yayılır sinesine, ayaklanır da dağlar,
Çözülür yıldızların bilmecesi bu gece..
Güneşler indi yere tutuştu sema nurdan,
Teslim oldu gölgeler sarılınca dört yandan,
Görebilmek mümkünmü iki gözün ardından,
Kapandı gözler artık gönül gördü bu gece..
Ne var ki, bir malın, aynı zamanda da emeğin fiyatı üretim maliyetiyle eşdeğerdedir. Bu yüzden de, işin nahoşluğu arttıkça yapan kişinin ücreti de azalır. Dahası, ister çalışma saatlerinin artışıyla, ister belli bir süre içinde yapılması beklenen işin artışıyla veya makinelerin hızlanmasıyla vs. olsun, makineleşme ve işbölümünün arttığı ölçüde iş yükü de artar.
Beklerim gölgeler arasında
Parka yansıyan camın arkasında
Karanlık perdelerimle
Görmez kimse beni
Bakarım parktakilere
-Rapunzeli kim kurtaracak
Sarkıtsam saçlarımı?-
Öyle gözler beklememe rağmen
Denk gele gele
Bir hırsızın(sanırım) gözlerine denk geldim
Kim bilir şimdi parktakiler
Kimi konuşuyor
Belli ki küçükler
Daha başındalar
Gülüşleri canlı
Kime aşıklar
Üç kişiler
Biri daha heyecanlı, canlı
Ayakta
Yaz yağarken üzerilerine
Gökyüzünü farkedemiyorlar
Güneş alçaldı, akşam yakındır,
Çık ve bana gel, sevgilim benim!
Genç Kazak şarkısını bitirince pencereye yaklaştı: 'Belli ki benim parlak gözlü güzelim derin bir uykuya dalmış!' diye söylendi.
Uzun lâkin çok öte... Rûh bağı...
Yeryüzü şartlarında hiç karşılaşmamış iki kişi...
Karşılaşmaları hiçbir hesaba göre imkân dâhilinde görünmeyen şartların çevrelediği bir yaşantı parçası...
Tümüyle iki ayrı dünya ve tümüyle iki ayrı dünyanın insanları... Onları kim buluşturabilir?
Gene bu dünyamızın tuhaflıklarındandır: onlar, binlerce kilometre uzakta birbirini görmeden yaşamış olsa bile, sesin öylesine düzenlenmiş bir ortak tınısı var bulunuyor ki, o tını, bu iki insanın iletişim kurmasını sağlıyor.
İletişim, öyle mi? İletişim deyince akla hemen, karşılıklı konuşma veya araçlar marifetiyle birbirine haber salma işlemi geliyor.
Hayır, bu, öyle de değil.
Daha önce, birbirinin varlığından haberli olmayan bu iki kişi, şaşırmayın, arı yöntemiyle haberleşebiliyor. Birinin kanat sesleriyle yaydığı sözsüz, kelimesiz dalgacıklar o belli kimsenin kulak zarındaki tınıyla buluşuyor? Nasıl mı? İzahı yok. Ama oluyor. O iki insanın dünyasının dışında kalanlar için anlam taşımayan bu ses tınıları, evrenin kurulduğundan o ana gelinceye kadar, salt o iki insanın bu tınıyı tanıması yönünde oluşmuştur. İsteyen buna okyanustaki kelebeğin kanat çırpması da diyebilir...
Rüzgâra karşı yürüyen adam
Rüzgara karşı yürüyorum
Yamalı caddelerinde bu şehrin.
Düşümde Gülüşü deniz mavisi çocuklar
Bir memleket var düşümde dostlar
Sahibi çocuk suratlı adamlar
Bir memleket var düşümde bu akşam
Şahiden özlenebilen bir diyar
Ben bir şarküteri
Vay, vay ki ne vay haline
Top sende ne istersen o, istiyorsan git
Benim kadar seni çeken olursa baş tacı et
Çaldığın yılları hibe ettim bende net
Hayat bu belli olur mu pişman olur da dönersen