Şöyle derin bir nefes alıp, hâlâ kitabın etkisindeyken ve henüz bitirmişken, bu duyguların ışığında inceleme yapmak istiyorum.
Kelimeleri nasıl yan yana dizeceğimi düşünüyorum hâlâ, çünkü gerçekten acayip bir his içerisindeyim. Livaneli...
Böyle bir kurguyu yazmak herkesin harcı olmamakla beraber, okuyucuya yansıttığını duygular ise paha biçilemez. Okuduğum ilk kitabı Serenad olan Livaneli, okuduğum ikinci kitabıyla Serenad'ın bende bıraktığı etkiyi ikiye katlamayı başardı. İki tabi kıyaslamak istemem fakat bu kitap bir başka...
İnsanoğlu, hayatının neredeyse tamamını tanısı konulmuş ve ya -bir haber olduğu- bir çok psikolojik süzgeçten geçirerek yaşar. Kimi insana bakınca yaşadıklarının etkisiyle hissedilen değişimi görürüz, kimisi ise dünyanın en acı olayını yaşamış olsa dahi bunu anlamak mümkün değildir. İnsan psikolojisi, anlama yetisinin çok daha fazla üzerinde analiz gerektiren bir alan.
-SPOİLER-
Ben kitaba kendimi kaptırmış giderken, belki hayal gücümün genişliğinden, belki de film tutkumun bir getirisi olarak Ahmet'in aslında Mehmet olduğunu zaten anlamıştım. Kitabın seyri ve sonuna çok şaşırmamış olsam da, beynimi mıncıklayan bir etkisi olduğunu inkar edemeyeceğim.
Ana karakterin kardeşinin ölmüş olduğunu düşünmemiştim. Beni elbette en çok etkileyenin Rusya da geçen hikaye olduğunu ve bir insanın aşkından çok sebepsiz yere atıldığı bir hapishane köşesinde insanlıktan gitgide uzaklaşmış ve konuşmayı dahi unutacak hale gelmiş olması etkiledi.
Okuyunuz, hissedeniz, bırakın beyniniz size küçük oyunlar oynasın. Hayat bunlarla yaşanabilir hale gelir.
Sevgiler.
Jean-Christophe Grangé teşekkür etmekle birlikte, kitabı sağ salim bitirdiğim için kendimi de tebrik ediyorum.
O kadar çok betimlemeye, gereksiz ayrıntıya yer verilmiş ki, okurken yoruldum. Onun dışında hikayenin akıcılığı ve kurgunun güzelliği inkar edilemez bir gerçek. Kitabı bir arkadaşımın tavsiyesi üzerine okumuş olsam da, aynı tavsiyeyi kimseye veremeyeceğim. Filmini izleyip karşılaştırma yapmam gerek. İyi okumalar.
