Öncelikle, inceleme yazmayı bir türlü sevemedim. Bunun başlıca nedeni kendimi bir eseri değerlendirecek kadar yetkin ve bilgili görmemem. Ama yazacağım çünkü istersem sonra silerim ve şu anki hoşnutluğumu dile getirmek zorundayım. O yüzden bu bir incelemeye değil, Oscar Wilde'a aşk mektubuna dönüşebilir.
Bu kadar mı güzel yazılır ulan. Acımamış resmen ne kadar güzel yazabilirse o kadar güzel yazmış. Zaten hayranlık uyandıran birisin, az insaf et? En son Zweig kitaplarını hunharca okurken böyle hissetmiştim ve yazmadığıma üzülmüştüm çünkü yazabileceğim üç beş dakikalık zaman diliminde de olayın gerisinde kalacakmışım gibi geliyordu ve kitaplar bitene dek elimden bırakamıyordum, ama o anki heyecanımı dile getirmiş olmayı isterdim nedensizce. En azından 'şu an harika bişiler oluyor akıyor vallahi akıyor' gibi, birkaç yıl sonra dönüp ne yazmışım diye okurken o hissi yeniden yaşatacak bir şeyler yani.
Öykü sevdiğimi biliyordum bilmesine ama bu kırılma noktası gibi bir şey yarattı bende ve bir süre romanlara ara verip öykülerden gideceğimi hissediyorum.
Yanlış hatırlamıyorsam beş ayrı öykü vardı. İlk hikaye kitaba ismini veren Küçük Prens. Kırlangıç ile arasındaki kısa ama derin dostluk çok içtendi ve küçük bir çocukken kurduğum hayallerdeki gibi sıcacık bir his uyandırdı bende, keza diğer öyküler de öyle.
Dönüp bir daha okuyacak kadar sevdiğim kitaplar çok az, bu onlardan biri.
