Ellerimde Tarih Tadı Var
her sözcükten bir parça kestim
ellerimde anlam tadı var
bende her insandan bir parça yaşar
bende bütün ömürlerden birer tümce
sevişme gecelerinden birer çizgi
her düğünden bir parça halay bir kadeh neşe
her gerdekten biraz düş biraz heyecan
her ölümden biraz acı her ayrılıktan biraz hüzün
her savaştan bir parça kan ve bir kurşun
her tarladan biraz ter biraz tohum biraz ürün
her fabrikadan biraz ekmek biraz grev ve birer tulum
her yoksul sofrasından biraz açlık biraz tuz ve ekmek bir dilim
her uygarlıktan birer anıt ve sınıf mücadelesi ve bilim
her direniş kentinden bir barikat biraz hayat biraz ölüm
her özgürlük savaşından bir parça umut
her ülkeden birer devrim
her isyandan bir parça kestim
ellerimde tarih tadı var
"Ah, önemli olan kavanozun üzerindeki süslü etiket değil, içindeki lezzetli bir parça reçeldir."
Sayfa 140Kitabı okudu
YAĞMUR
Vâreden'in adıyla insanlığa inen Nur
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat
En müstesna doğuşa hamiledir kainat
Yıllardır boz bulanık suları yudumladım
Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları
Yağmur,
Sayfa 85 - Yankı ve Hüzün (1991-1992), Timaş YayınlarıKitabı okudu
Sen Ben olsaydın...
Vareden'in adıyla insanlığa inen Nur
Bir gece yansıyınca kente Sibir dağından
Toprağı kirlerinden arındırır bir Yağmur
Kutlu bir zaferdir bu ebabil dudağından
Rahmet vadilerinden boşanır ab-ı hayat
En müstesna doğuşa hamiledir kainat
Yıllardır boz bulanık suları yudumladım
Bir pelikan hüznüyle yürüdüm kumsalları
Yağmur, seni
Hayat bize neyi, kimleri getirir bilinmez. İnsanı insan kılan da bu bilinmezlik değil midir? Sadık Yasızuçanlar bir başka kitabında bunu şöyle anlatır: "İnsan yağmur tanesi gibiymiş. Kimisi güle düşüyor kimsi çamura." Ne diyelim sevgili okur. Gül de dünyada, çamur da. Var olun.
Sadık Yalsızuçanlar - Gerçeği İnciten Papağan
Timaş
Bir haftadır piyanoyu bırakmıştım ve Joãozinho'dan ayrılmanın yarattığı ilk pişmanlıklar kendini göstermeye başlıyordu. Salona girdim ve ayaklarımın ucuna basarak ona doğru yürüdüm. Kapağı kaldırdım, o hiç unutamayacağım koku burnuma doldu.
"Selam Joãozinho."
Arkalıksız iskemleyi çektim, oturdum ve parmaklarımı tuşlara uzattım. Sevdiğim parçaları çalmaya koyuldum. Alıştırma değil. Önce Çaykovski'nin Schumann'ın Rêverie'si. Hiç çalmadığım gibi çalıyordum. Yaptığım şeyi sevdiğim için. Olanca içtenliğimle çalıyordum, tüm yüreğimle; bu da bana çok iyi geliyordu.
"Görüyorsun ya, Joãozinho, böylesi ne kadar iyi."
Alıştırma yapmadan geçen bir haftadan sonra parmaklarımın tutukluk yapmayışına şaşırmıştım. Bir parça daha çaldım ve hiç beklemediğim, daha doğrusu bu kadar çok beklemediğim bir hüzün duydum.
Keçe örtüyü büyük bir sevecenlikle yerleştirip kapağını kapadım.
Ödevlerime döndüm ve yeniden Maurice'in sözleri kulağımda çalındı.
Bu kez sözümden dönmeyeceğimden kesinlikle emindim. Korkuyordum. İkinci bir kez başarısızlığa uğrarsam kızabilir, bir daha bana "Küçüğüm" demeyebilirdi. Bu da olmadı mı, ölmeyi yeğlerdim. Ama hepten ölmeyi.
Sayfa 93Kitabı okudu
