Bireysel özgürlükler birer yemden, hayalden ibaret. Bok gibi bir maaşla çalışıp da itler gibi yaşamaya mahkum edildiğin sürece, düşündüğünü dile getirme özgürlüğüne sahip olmanın sana ne yararı olabilir sanki? Kendini ifade edebiliyorsun, sözde demokrasinin temelleri olduğu iddia edilen özgürlüklerden yararlanıyorsun ama berbat bir yaşam sürüyorsun. Devrimler yapılmış, savaşlar verilmiş, hükümetler devrilmiş. Ama hiçbir şey değişmiyor. Zenginler hep zengin, yoksullarsa yoksul kalıyorlar. Sömürülen hep aynı insanlar oluyor. Vatandaşlara verilmesi gereken tek özgürlük ekonomik özgürlüktür.
“ sabırlısın ama beklemiyorsun, özgürsün ama seçmiyorsun, müsaitsin ama hiçbir şey seni harekete geçirmiyor."
"İnsan ne harikulade bir buluş! Isınsın diye ellerine, soğusun diye de çorbasına üfleyebilir."
"oturuyor ve beklemek istiyorsun sadece, bekleyecek bir şey kalmayana kadar beklemek."
"yaşamayı bilmediğini, hiç bilmeyeceğini şaşırmadan keşfediyorsun."
''...bir şey beklememenin bin şekli vardır...''
"konuşmaktan vazgeçtin ve sana cevap veren tek şey sessizlik oldu."
,
georges perec -uyuyan adam -
Hiç bir şey yok orada. Bir boşluk,bir yalnızlık hiçbir şey yok başka..
"Şimdi sahip olduğum tek şey, yaralı bir kuşa dönmüş canım."
Yalnız kalmak, tamamen tek başına kalmak ve hayıflanacak bir şey bile bulamamak ne kadar boğucu... hiçbir şeye benzemez, hiçbir şeye... Çünkü elinden kayıp gidenler, bütün o yitirdiklerin aslında bir hiçlikten ibaret, saçma, yusyuvarlak bir sıfır, yalnızca ve yalnızca kafandaki hayaller!
Sessiz çığlıklar arasında boğuluyorum. Nasıl bir çaresizlik bu böyle? İnsanın hissedemediği acılarının çığlıkları arasında boğulurken önceden geçmesi için Tanrı'ya yalvartan, sonrasında ise geçmemesi için Tanrı'nın önünde diz çöktüren acılarını bile kaybedişi nasıl bir çaresizlik. Acılarımın beni terk etmemesini umuyorum. Hissedebildiğim tek şey yüreğimi sızlatıp göğsümü dağlayan acımken şimdi acımı bile kaybediyor oluşumun çaresizliği ile yanan bir evin içinde, alevlerin arasında kalmış ve adım atmaya dahi takâtim yokmuş gibi. Alevler yaklaşarak bedenimi çevreliyor ancak öyle çaresiz ki tüm acılarımın son bulacağını bilme bilincindeyken bedenimin alevler arasında kaldığında canımın nedenli yanacağının farkındalığıyla avutuyorum kendimi. Tanrı'm nasıl bir ceza bu, acılarıma bile layık görülmeyecek kadar.. Acılarına tutunmuş aciz bir insanım ben. Eğer onları da kaybedersem elimde ne kalır, neye tutunurum ben. Herkesin benden çalındığını düşündüğü kanatlarım gibi, yüzümde solan gülüşüm gibi, içimde ölen umudum ve akıtmaya daha doyamadığım gözyaşlarım, kaybettiğim inci tanelerim gibi onların da benden alınmasına izin verme çünkü o zaman düşüncelerimle yalnız kalacağım. Ben daha küçük bir çocuğum. Zihnimin ölüm arzusuyla doldurarak sürgün ettiği düşüncelerle savaşamam. Lütfen acılarımı da alma elimden.
Ruhu çoktan ölmüştü, geriye kalan tek şey bedenini öldürmesiydi.
Sayfa 68 - AnonimKitabı okudu
Bir çocuğu kaybettiğinizi ne zaman anlarsınız? Tek bir anıdan müteşekkil olamaz, bu küçük aşamalarla gerçekleşen bir şey. Tuhaf, küçük değişiklikler, farkına bile varılmayan detaylar. Fakat mutlaka bir başlangıç noktası olmalı, aniden sıçrayan bir mesafe. Aile ve çocuk arasında bir uçurum. Bu uçurum bir kez oluştu mu kopuş sadece devam eder. Çünkü en başından yoktur, değil mi? Yoksa var mıdır?
Sayfa 89Kitabı okudu
Bazı hakikatler insanın içini kaplar, bütün damarlarına, sinir uçlarına kadar her yerini doldurur ama bir damlasını bile dışarı atamazsın, kimseye bir şey anlatamazsın, büyük hakikatler böyledir işte, kimse bir şey anlamaz, kimse bir şey demez, sen kendi muhteşem hayatında tek başına kalırsın.
Sayfa 142Kitabı okudu
“Bir kişiliği mahvetmek istiyorsan, yapabileceğin tek şey onu düzeltmeye çalışmaktır”
Bazen bir insanın ihtiyaç duyduğu tek şey, düzensiz kalp atışlarını dinleyecek biriydi.
Sayfa 94 - MartıKitabı okuyor
