Bu yazarı çok seviyorum ve her kitabını okumak istiyorum. Bir taraftan kitaplarını toplarken bir taraftan da bende olanları okumaya çalışıyorum. En sonki toplu kitap alış verişinde bu yayınevinin seti bedavaya gelmişti. Normalde Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları'ndan alıp okuyordum. Bu yayından ilk defa okudum. Açıkçası abartı bir derece de değişiklik olmasa da, Türkiye Iş Bankası Kültür Yayınları'nın biraz daha iyi çevirdiğini düşünüyorum. Bu yayından mı devam ederim yoksa eski yayından mı okumaya devam ederim bilmiyorum.
Kitabın konusundan bahsetmem gerekirse; bir babanın şahit olduğu bir durumla, içsel olarak kendini yiyip bitmesini ve etrafındaki bazı şeylere karşı yaşadığı farkındalıkla gelen çöküşünden bahsediyor.
Açıkçası kitabı kapattığımda, ben ne okudum, diye düşündüm. Bu tarz bir kitabı Stefan Zweig' e yakıştıramadım, desem fazla mı demiş olurum, diye de düşünmüyor değilim. Bu yazarın içsel durumları olabilecek en güzel şekilde tasvirlemesine, hayata dair konularda bizleri aydınlatıcı sekilde dersler vermesine bayılıyordum ama bu kitapta bunların hiçbirini hissedemedim. Daha doğrusu yine içsel yanları öne çıkan bir kitap olup; acizliği, vazgeçişi, nankörlüğü ve hayalkırıklığını anlatıyor olsa da, bana göre olmayan hisleri okumak hoşuma gitmedi. Kitaptaki adamın kendine yaşattıklarına da sinirlendim. Siz birileri için kendinizden vazgeçecek kadar uğraşıp çalışırsınız, onlar ise sizi sömürürken bir de üstüne utanç duyup umursamazlar. Ne olursa olsun insanların hayatını bir zaman sonra ele alması gerektiğini düşünüyorum. Benlik bir kitap değildi kısacası.
