''Seni kinyas en son fransa'da görmüştüm. Paris'te. Ama kayra, seni en son ne zaman gördüğümü hatırlamıyorum. Neyse, önemli değil. Çok zaman geçti sonuçta görüşmeyeli. Paris'ten ayrılmamı biliyorsunuz herhalde. Zaten çok fazla anlatılacak bir tarafı da yok. Neden bana verdiklerini hala anlayamadığım o bursla, şu an ismini yanlışlık yapmamak için
....İşi çabuk öğreniyor. Becerikli ne desem De yapıyor .Yalnız bir huyunu farkettim . O da tesadüfen .Bir anlam veremedim ama o hanım kız biraz bahsedince anladım .Görmezden gelmeye calistm. Acıyor insan ne yapayım...
Bu çocuk her kafesin bir tahta çubuğunu o kadar gevşek bırakıyor ki hafif zorlasan ya da biraz zaman geçse kendiliğinden yeniden dusecekmis gibi duruyor .Yani kuşun kanadi gövdesi biraz hızlı çarpsa tahta düşecek .Böylece kuşun çıkabileceği bir aralık oluşacak kafesin içinde .Başlangıçta aklim almadım heralde yanlışlıkla böyle oldu dedim.sonra baktım bir ,iki derken fırsat bulduğu her kafese yapıyor . Sinirlendim önce. İşten atmaya bile niyetlendim.sonra o hanım kız geldiğinde durumu ona da anlattım ." Bak kızım durum aynen anlattığım gibi . Ne yapayım ben şimdi ?"
"İdare et amca ,lütfen .En fazla elden gecirirsin bir defa daha .Baktın olmadı ,bana sat bozuk kafesi ."
"Yahu yapılamayacak bir şey değil ama. İnsan sinirleniyor birazda .". "Amacım bak ,buna ihtiyacı var .Sorun olursa ben karşılarım diyorum .". "Ne yapıyor böyle, bu deli oğlan ?"."kuşların kacabilecekleri bir aralık olsun diye . Tıpkı kendi hayatındaki gibi ...Her kafesten kurtulabilmenin bir yolu olsun diye.."
Sayfa 126
