Fidan... Hem darağacında asıldıktan sonra cansız bedenlerin duruşu hem de üç gencin ölümünü tarif için en iyi tabir...
"Kuşkusuz suçlu idiler, ama ölüm cezasını gerektirecek kadar değil." Bazı hukukçularca suç ile ceza arasında akıl almaz oransızlık taşıyan bir karar, idam kararı...
Deniz, Hüseyin ve Yusuf'un tutuklanmaları, hücrede geçirdikleri süreler, işkenceler, ailelerine yazdıkları son mektupla birlikte idamla sonuçlanan ölümleri..
Kitabı okurken sonu bildiğim halde "keşke"nin verdiği bir hüzün nasıl ağrıtıyorsa kalbi öyle okuyarak ilerledim ve etkilendim. Kaldıkları hücre şöyle anlatılıyor: "Hücrede serbest olan tek şey soluk almaktı. Oksijenleri azalmış bir akvaryumdaki balıklar gibi olsa da..."
Deniz Gezmiş, onurlu ve dik yaşamak iz bırakır hayatta diyor ve öyle de oluyor.
Babalarının bile "Eğer memleket düzelecekse idam edilsinler. Vatan sağ olsun." dediği üç gencin 12 Mart döneminde tutuklanma, yargılanma ve asılmalarına giden sürecini anlatıyor Nihat Behram. Kitabın sonunda ise hukuk ve bilim insanlarına dava sonuçlarına ilişkin yönelttiği sorular ve onların yanıtlarına yer vermiş.
Kitabı okuduktan sonra farklı belgesellerle de destekledim. Tavsiye ediyorum. İncelemeyi Deniz Gezmiş'in sürekli okuduğu şiirden bir bölümle bitiyorum.
Delikanlım!
Sen ki, ya bir köşe başında
Kan sızarak başından gebereceksin
Ya da bir darağacında can vereceksin.
Nazım Hikmet Ran
Merhabalar
Bugün sizlere satırları okurken oldukça etkilendiğim bir eserle geldim.
Nilgün Canel ve Simel Parlak ortak çalışması ile Türkiye'de baba şiddeti ve bu şiddetin kız çocukları üzerinde bıraktığı travma dört hikaye başlığı altında inceleniyor.
Bu başıklar;
1.Korku
2.Utanç
3.İntikam
4.Hiçlik
Her birinde yaşanılan olaylar ve arkasında bulunan sebeplere değiniliyor.
Çevremizde bulunan, davranışlarına anlam veremediğimiz insanlar vardır ya deriz çocukluğunda ne yaşadı acaba böyle oldu, hakikaten eseri okudukça hak verdim.
"Hayatımıza giren her insan bize bir duygu bırakıyor. En büyük miras. Babamın bana bıraktığı miras, 'utanç' . Anneminki ise kimsesizlik, çaresizlik."
Yapılan araştırmalarda babaların şiddetine uğrayan kadınlar babalarını her zaman korku ve nefretle anıyor.
"Korku o günlerden derinlerde kalan bir duygu durumu ve yetişkin hayatta çözümlenmemiş travmalarına dayalı olarak kaygı bozuklukları, düşük özgüven ve öfke kontrolü güçlüğü gibi sorunlar olarak gözükebiliyor"
"Baba demek hep bir eziklik demek. Hep saklamak zorunda olduğun bir yanın demek. Hala daha bunları düşünmek beni sıkıyor. Kalbim çocukluğumun gözyaşlarında sıkışıp kalmış sanki."
Aile içi şiddete maruz kalan kadınlarda sıklıkla utanç duygusu ortaya çıkıyor yaşanan şiddetin saklandığı ve anlatılmadığı duyguların bastırıldığı görülüyor.
Babalar kendi yetersiz kişilik gelişimlerini, sergiledikleri şiddet yoluyla çocuklarına aktarıyorlar.
Altını çizdiğim birçok satırla kapağını kapattığım eseri gönülden tavsiye ederim, kitapla kalın.
~~
Gökçe
