Cahit Sıtkı Tarancı, şiirlerini Halk Edebiyatından, Divan Edebiyatından ve Cumhuriyet Edebiyatını harmanlayarak oluşturmuştur. Ona göre şair olmanın ilk koşulu içsel bir hayata sahip olmaktır. Bir okuyucu kitlesi tarafından sevilip beğenilmenin kolay bir şey olmadığını söyler ve bu anlayışla çalışmaya koyuldu.
"Şiirle hayat arasındaki bu sıkı ilişkiye inandığım içindir ki, şiiri hiçbir zaman bir düşüncenin kanıtlanması, bir davanın savunulması, bir felsefe sisteminin sunulması olarak düşünmedim. Şiirin yapısının gerektirdiği bu bağımsızlık, şairlerin özgürlük aşkıyla da açıklanabilir. Bunun için, baskı rejimlerinde ilk isyan bayrağını açanların daima şairler olduğuna şaşmamak, bunun doğal karşılamak, buna sevinmek gerekir."
O kendisine"şiir ne yapabilir demek insanoğlu ne yapabilir demeye gelir." ilke edinmiştir. Sanatçı gönül rahatlıyla işini yapabilmesi için sanatçıya karışılmaması gerektiğini söyler.
"Şiir bir çılgınlıktır, bir ilan-ı aşktır, sallanan bir yumruktur, bir umuttur, bir kurtuluştur."
"Şiir bir deyiştir, sözcüklerle güzel biçimleri kurmak sanatıdır."
"Söylemek istediğim şeyin -duygu, hayal, düşünce, izlenim vb.- nasıl söylemek istediğimi sezerek, keşfederek, onu o şekilde söylemeye biçim diyorum."
Ona göre asıl sorun, söylemek istediğimiz şeye en tam anlatımını verebilmektir. Sözcükleri sevmemiz gerekir ki şiirleri sevelim.
