Horosan'da mola verip Alparslan ile Anadolu'ya giren Türkmenlerin geleneklerini, çektikleri zorlukları, konar göçer yaşamı, evsiz ve barksız kalmayı konu alıyor. Her ne kadar yörüklerden bahsedilse de yapılan gelenek görenekler, okunan hayırlılar, dönülen semahlar, edilen niyazlar benim kitapta Türkmenleri bulmama sebep oldu.
Yerleşen toplumlar tarafından dışlanan, yurt sahibi edilmeyen göçebeler doğa ile beraber yaşar. Kışın ve yazın onları bu kadar fazla etkilemesinin sebebi de budur. Sadece yaşam tarzlarını değil, inançlarını da şekillendirir doğa.
Dönülen semahların evrenin dönüşünü temsil etmesi bundandır. Ya da kitaba konu olan Hıdrellez'in.
Hıdrellez, doğa yeniden yeşerdiği için, canlılar yeniden doğduğu için kısaca hayat yeniden var olduğu için kutsaldır. Hala hayatlarımızın kıyısında köşesinde varlığını unuttuğumuz, sebebini bilmediğimiz izler var. Örneğin eskiden dere kenarında Hıdrellez günü yaşlılar yaş (ıslak) toprağa başarmış. Yaş almak, yaş günü kutlamak bundandır. Ve yine hâlâ Türkmen köylerinde Hıdrellez, yaşamın son bulduğu mezarlıklarda en güzel giysiler giyilip, mezarların üstü çiçeklerle süslenip (ataya saygı ve unutmamak temsil ediliyor) yaşam ve ölüm bilinci ile kutlanmaya devam eder.
Türk milletinin ruhunu oluşturan böyle bir toplumun yaşamının kaleme alınması Türk edebiyatında çok önemli bir alanı doldurduğunu düşünüyorum.
