...Çünkü Çanakkale ruhunu anlatan şu hatıra da Mustafa Kemal'e aittir:
''Biz, ferdi kahramanlık sahneleriyle meşgul olmuyoruz. Yalnız size, Bombasırtı vakasını anlatmadan geçemeyeceğim.
Karşılıklı siperler arasında mesafeniz sekiz metre... Yani ölüm muhakkak...
Birinci siperdekiler, hiçbiri kurtulamamacasına kamilen düşüyor. İkincidekiler onların yerine gidiyor.
Fakat ne kadar şayan-ı gıpta bir itidal ve tevekkülle, biliyor musunuz?
Öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor. Hiç ufak bir fütur bile göstermiyor. Sarsılmak yok.
Okuma bilenler ellerinde Kur'an-ı Kerim, cennete girmeye hazırlanıyorlar. Bilmeyenler, kelime-i şahadet çekerek yürüyorlar.
Bu, Türk askerlerindeki ruh kuvvetini gösteren şayan-ı hayret ve tebrik bir misaldir. Emin olmalısınız ki, Çanakkale Savaşı'nı kazandıran, bu yüksek ruhtur.''
Sayfa 45Kitabı okudu
Bugün hepimize düşen ortak görev; ulusal değerlere, bilince, Cumhuriyet'e sahip çıkmak, Çanakkale'yi, Kurtuluş Savaşı'nı kazanan ruhu korumak ve bu bilinci gelecek kuşaklara aktarmaktır. Türk Ulusu dili, kültürü, tarihi ve saygın kimliğiyle aydınlık yarınlara el ele güçlü biçimde yürüyecektir.
Bugün hepimize düşen ortak görev; ulusal değerlere, bilince, Cumhuriyet'e sahip çıkmak, Çanakkale'yi, Kurtuluş Savaşı'nı kazanan ruhu korumak ve bu bilinci gelecek kuşaklara aktarmaktır. Türk Ulusu dili, kültürü, tarihi ve saygın kimliğiyle aydınlık yarınlara el ele güçlü biçimde yürüyecektir.
|Mustafa Kemal Atatürk
Enver Paşa'nın babası da paşaymış. İkide birde, "Ben hayatım boyunca harama uçkur çözmedim." dermiş. Oğlu Enver Paşa, tek başına Osmanlı'ya en büyük zararı veren kişi. Keyfi bir kararla 1.Dünya Savaşı'na sokmuş devleti, Çanakkale'de kıyıma sebep olmuş. 90 bin canı Sarıkamış'ta dondurmuş ve sonuçta koca imparatorluğu kuşa çevirip Sevr'e teslim etmiş. Bunun babası yine bir gün gururla "Ben harama hiç uçkur çözmedim." dediğinde bir dostu, Enver Paşa'yı kastederek "Paşa hazretleri, keşke helale de hiç uçkur çözmeseydiniz, sevabınız daha büyük olurdu." demiş.
BUNU KALDIRIN
Sedyeciler hiç durmadan cepheden yaralı taşırlar.
Doktorlar, yaşama şansı olan askerlerle ilgilenmekte, son derece az olan ağrı
kesici iğnelerle idare etmekteler. Her askerin başında saatlerce durmayı,
yaralarını en büyüğünden en küçüğüne kadar tek tek elden geçirmeyi
hepsi de gönülden arzularlar ama buna olanak yoktur...
Bir doktor, ayağı kopmak üzere olan ve bağırsakları dışarı taşmış bir
halde sedyeyle önüne getirilen askeri görünce, taşıyıcılara seslenir :
"Bunu kaldırın.."
Bu sözü, savaşın her günü kim bilir kaç kez söylemektedir :
"Bunu kaldırın.."
O an, can çekişmekte olan asker inilti halinde seslenir :
"Baba.."
Tanık olduğu bu olayı anılarında anlatacak olan Salih Dörtbudak ve öteki doktorlar, duydukları bu ses karşısında taş kesilmişcesine duran arkadaşlarına bakarlar.
Doktor, çaresizlik içinde oğlunun kanlı yüzünü siler ve sedyecilere şunu söyler :
"Bunu gölge bir yere kaldırın !.."
Her gün onlarca defa söylediği sözde,oğlu için istediği tek ayrıcalık "gölge bir yer"dir!
Çanakkale Savaşı'nın kazanıldığı anlardan biri de, dönemin "Karasi" gazetesinde yayımlanan, doktor ile oğlu arasında yaşanılan bu son bakış ve son sözdür...
‘’ Atatürk'ün büyük kumandan olduğunda kimsenin şüphesi yoktur. Ama Birinci Cihan Savaşı'nın sonunda Suriye'de yenildi. Gazi Osman Paşa da büyük kumandandır. O da yenildi. Hem de tutsak düştü. Bunlarla Atatürk'ün ve Gazi Osman Paşa'nın büyük kumandan olmak vasfı gider mi? Gitmediğine en büyük senet, Moskof Çarı'nın Gazi Osman Paşa'ya kılıçla gezmek müsaadesini vermesi, İngilizlerin de Çanakkale Savaşı hakkındaki resmi tarihlerinin başında Atatürk'e yaptıkları ithaftır. Mehmet Emin Yurdakul'un dediği gibi:
Milliyetler mazilerden akıp gelen sellerdir.’’
