Livaneli okumaya romanlarından değil denemelerinden başladım. Ama iyi ki öyle yapmışım. Çok zevk alarak okuduğum bir kitaptı. İçinde edebiyat dünyasına dair bilmediğim birçok şey öğrendim. Nazım Hikmet’in, Hemingway’in, Karacaoğlan’ın, Mevlana’nın, Yunus’un, Yaşar Kemal’in ve daha birçok ismin hikayesini öğrendim. Birçok eserin alt metnini, alt metinlere girebilecek birçok konu hakkında Livaneli’nin düşüncelerini öğrendim. Artık Livaneli romanlarını daha titizlikle okuyacağım. Hikayesini öğrendiğim eserlerin gerçekte anlatmak istediğini görerek okuyacağım. Bu kitabı herkese şiddetle tavsiye ederim. İnsanın içinde edebiyat dünyasına daha çok dalmak, okumak ve yazmak için daha da çok istek uyandırıyor. Mutlaka okuyun derim
Kitaptan bir alıntı bırakayım: “Yaşar Kemal, hayatı en ufak kıpırtılarına kadar seziyor. Bu kıpırtıları sezdiği zaman onları romanına müthiş bir ihtirasla geçiriyor. ‘İhtirasla’ diyorum, çünkü onun roman yazma tutkusundan daha büyük ihtirası olan bir insan tanımadım ben. İnsanlarda iktidar hırsı olur, para hırsı olur, yaşam hırsı olur, her şey olur ama roman yazmakla ilgili bu kadar büyük bir ihtirasa, önüne gelen her engeli yıkıp devirecek ‘üstü kan köpüklü meşe seli’ gibi bir ihtirasa kolay rastlanmaz.
Bu tutkuyu zaman zaman ürpererek hissetmişimdir. Yaşar Kemal için hayatın denklemi çok yalındır. Octavio Paz’ın ‘Ya şiir, ya kaos’ dediği gibi o da ‘Ya roman, ya ölüm’ ilkesiyle yaşar. Hayattaki en ciddi işin roman yazmak olduğunu, romanın bir ölüm kalım meselesi olduğunu iliğinde kemiğinde hissederek yazması çok önemli bir şey.”
