"Biz erkeklerin büyüyemediğini söyluyorsunuz!" diyerek doğrudan konuya girdi. "Erkek ya da kadın, insanların büyüdüğüne inanmak için, öncelikle, çocukluğumuzda ve gençliğimizde çabucak geçip gitsin istediğimiz bütün o anlamsız, boş pazar akşamlarının yan yana üst üste gelip, çamaşır deterjanı ve ütü kokmayan, sesinde bir futbol maçı hayhuyu barındırmayan yekpare bir insan bina edeceğine inanmak gerek. Buna inanıyor musunuz?"
Sessizlik...
"Bu ülkede pazar akşamlarının bir araya gelip, bırakın yetişkin bir insanı, herhangi bir şey meydana getirebileceğine inanıyor musunuz? Getirse getirse bir yenilgi meydana getirir, bir yıkıntı meydana getirir."
Sessizlik...
"Çünkü geçmiş bir insanı kuran değil, yıkan şeydir. Daha doğrusu bir yandan kurarken bir yandan yıkar. Hep bir savaş hali... Kapısız penceresiz binalar, devrilmiş sokak lambaları, yerlerinden fırlamış kaldırım taşları, bir enkaz olarak insan hayatı. Evet, büyüyemedik ama çocuk da kalamadık. Bir enkazız yalnızca.
Sayfa 34Kitabı okudu
Kutsal kitap..
İşte, Kutsal Kitap ne kurallar ne de kahramanlar kitabıdır. Aslında Kutsal Kitap bir Öyküdür. Uzak bir ülkeden gelen genç bir Kahramanın kayıp hazinesini geri alışını anlatan bir macera öyküsü...
Sevdiğini kurtarmak için tahtını, krallığını, her şeyini bırakan cesur bir Prensin sevgi öyküsü... Sanki bu dünyadaki en muhteşem peri masalı gerçek hayatta gerçekleşmiş gibi!
Sana şunu söyleyeyim, bu öykünün en harika tarafı gerçek olması.
Kutsal Kitap'ta bir sürü öykü var ama bütün öyküler Kocaman bir Öykü anlatır. Tanrı'nın çocuklarını sevip onları kurtarmaya gelişinin öyküsünü.
Bu Öyküyü anlatmak için Kutsal Kitap'ın tamamı gerekiyor ve bu Öykünün merkezinde bir bebek var. Kutsal Kitap'ın içindeki her öykü O'nun adını fısıldar. Yapbozdaki kayıp parça da diyebiliriz O'na, hani diğer parçaların yerine oturmasını sağlayan ve ortaya harika bir resim çıkartan parça.
Bahsettiğimiz bebek öyle sıradan bir bebek değil. Her şey bu Çocuğa bağlıydı. Bu Çocuk bir gün... ama dur. Bizim Öykümüz de bütün iyi öykülerin başladığı yerde başlar. Tabii ki başlangıçta...
Sorun şu ki, DEB davranışları ortaya çıktığında, çocuk artık pozitif ilgiden çok olumsuz ilgiyi provoke ediyor, yaşı ilerledikçe durum daha da kötüleşiyor. Paradoksal görünebilir ancak birçok çocuk hiç ilgi görmemektense olumsuz ilgi görmeyi yeğleyecektir. Bunu bilinçli olarak yapmazlar ama yaparlar. Çocuk kısmen dikkat çekmek için hareket eder. Yetişkin, çocuğun beyninin reddedilme olarak yorumladığı şeye cezalandırıcı bir bakış, eylem veya ifadeyle yanıt verir. Yetişkinden kopma endişesi, dikkat konusundaki çaresizliği gibi büyür. Sadece yetişkin bu döngüyü kırabilir. Bunu yapmanın anahtarı, çocuğa istediği ilgiyi değil, ihtiyacı olan ilgiyi vermeyi öğrenmektir.
Bizimkiler tam olarak nerede yanlış yaptılar? Bunu çözebilmiş değilim ama eğer bir çocuğum olsaydı, ona para denen zırvalıktan hiç bahsetmezdim. Hele doktor ol, para kazan, yaşlandığımızda bize bak, hiç demezdim. Sokakta para için birbirlerini düzen insanları görmesin diye belki evden çıkarmazdım. Hatta tıbben sakıncalı olmasa karşı cinsten bir çocuk daha doğurur, onları çifleştirir , topluma ihtiyaçları kal masın diye her şeyi yapardım. Ne bileyim, adını koyamadığım o kadar çok yanlış var ki; bana doğurmamı değil ölmemi, öldürmemi söylüyor. Belki bunu iflah olmaz bir inatçı olduğum için söylüyor olabilirim ama böyle düşünüyorum işte!
14 Şubat Çarşamba, 2024. 23.00
25 Kasım Cumartesi 2023
Yine değiştim Ebrar. Bu sefer değiştin değil, değiştim. Artık aynı kişi olduğumuzu kabullendim. İçimde hâlâ çocuk ve kadın var ama onlarda benim. Yüzleri belirginleşmeye başladı. Benim onlar, geçmiş ve gelecek. Bu değişim çevreme zarar verecek belki ama inan bana biz çok güzel değişiyoruz. Bu sefer işleri yoluna koyacağız, inanıyorum. Geçmişimde de, geleceğimde de, şimdimde de. Hangi kişilikte olursam olayım, ne kadar değişirsem değişeyim, artık adımı kabullendim. Ebrar Bektaş, artık kendini kabullendi.
Siyah Kuğu
@damlanin_dolabi
·25 Kasım 2023 17:37
Her şeyin ters gittiği bir dönemdeyiz geleceğim. Artık kitaplar iyi gelmiyor. Çok korkuyorum her şeyden. Her şeye kırılır, trip atar oldum ama hepsi kendime. Kimsen kalmamış artık. Acı veriyor her şey. Her şey nefret dolu. Artık en ufak şeylere sevinemiyorsun. Zevk vermiyor hiçbir şey. Her an gözlerin dolu, her an ağrıyorlar. Oysa küçükken en çok gözlerine değer verirdin sen. Zarar verdim ben senin sevdiğin her şeye. Korktuğun her şeyi yaşamaya başladın. Git gide bitiyor günler ve sen yerinden kıpırdayamıyorsun. Umursayamıyor, sevemiyorsun. Çocuklar neşe kaynağındı, sevmez oldun. Jelibonlardan soğur oldun. Artık kutup ayıları bile şirin gelmiyor, sorguluyorsun neden sevdiğini. Sen sorgulamayı sevmezsin ki. Neden seviyorsan sevmişsindir işte, sorgulama gereği duymazdın. Artık saatlerce uyusanda geçmiyor. Birisi dokunsa saatlerce anlatacak şey buluyorsun ama aslında hiçbir şeysin. Duygularından bi haber yaşıyorsun, oysa söz vermiştin abine. Berkay demişti ki ben dördüncü aşamadayım. Ve sen demiştin ki güvenebildiklerin çok şanslı... Sen artık beşinci aşamadasın Ebrar. Kimsen kalmadı ve düştüğün yerden değil kalkmak, düştüğün toprağa karışır oldun. Çıkamıyorsun o bataklıktan. Kaçamıyorsun korkularından... Geçmiyor Ebrar, bu acı hiç geçmiyor. En önemlisi de değiştin Ebrar. Sen çok değiştin ve herkes bunun farkında. Tıpkı kabuslarındaki gibi.
