-Çocukluğum Neredesin- Şiiri
...
Bu günlerde;
Bedenim yorgun
Ayaklarımın üzerinde
Dönemiyorum geriye
...
Sayfa 37 - Göl Kitap YayınlarıKitabı okudu
biliyorum bu kent sizin bu heykel bu sanrı
yıldız yalnızlığı bu gökavuntusu gecemi
alıp çocukluğum gidecek gecenizden
bağışlayın gözlerindeki kırmancı
doğduğu ev yıkıldı ormanı yakıldı kovuldu
çocuk gözleri bu yüzden hep yurtsuz kaldı
kuş ormanına kaçan ay ve şarkı ve ahı
alıp gideceğim yeryüzünden giderce
düşün ve bağışlayın beni o isli yüzünüzden
kovulduğum kırları da alıp gidiyorum işte
Sayfa 546 - Mehmet ÇetinKitabı okudu
BU ŞİİRİ KENDİM İÇİN SEÇTİM
PİŞMANLIK*
Babamın mezarı kaybolmuş gibi
Hangi ada, hangi parsel o diyar
Bir karanlık kuyu; uzak, boş dibi
Kaç yıl oldu bilmem, bilmem kim sayar
Bir Kurban Bayramı bekleriz gelmez
Sayfa 141Kitabı okudu
AHMET MUHİP DRANAS / Yağma
- Ümit Yaşar'a -
Boğaz'ın bir kıyısında, aydınlık
Pencerelerde - her bulutun yolu -
Bir mevsim, seninle başbaşa kaldık,
Yaşadıkdı bir zaman İstanbul'u.
Akan suda kuş gibi gemilerle,
Önsöz Gibi
Otuz yaşımın olanca korkusuzluğu, yerinde duramazlığı ve sevinciyle oturuyordum söğütlerin altında. Çocuklar çakıltaşlarıyla, çığlık çığlığaydılar akan suda. Temmuz sıcağı tütüyordu. Harman sarıları, dizlerimdeki sayfalardan kalkıp, yamaçlara ağıyordu. Kırlangıçlar geçiyordu Ağlasun'un göklerinden. Dereboylarından bin renkli türküler
Yoktun!
Kim bilir kaç gece odamı kelebek bastı,
aşkına adanmış hayallerim hasretinden kim bilir kaç ormanı yaktı!
İçimde her gece biraz daha yetim kalan çocukluğum,
içimi milim milim kemiren yokluğunla aynı paydalarda eşitlenemedi,
ölümden beter hasretin hiç sadeleştirilemedi!Hayalinle sevişirken yastığımı sırılsıklam eden gözyaşlarım,
delirmiş
Gençliğime batmış bir kıymık
Şimdilerde yine canımı acıtıyor
Kör heveslerim kursağımda kelepçeli
Ne yana dönsem ihtiyar bir hırıltı göğsümde parıldıyor
Bu kaburgamın solundaki hasrete bıçak dediler ne yana dönsem kanar çocukluğum
Fikrimin derin sularında beni çöllere verdiler
Çatlamış ellerimin kurak şiiri yokluğun
Bakın‚ Mahmut Derviş ne diyor; «Çocukluğum‚ tüm halkımın dramı ile ilişkili olarak‚ kişisel dramımın başlangıcı oldu. (...) 1948 yılının o gecesinde‚ engin bir köyde atılan mermiler ayrım gözetmedi. Altı yaşındaydım‚ zeytinliklere‚ ardından dağlara koşar buldum kendimi‚ bazen yalınayak‚ bazen yere kapaklanarak. Korkuyla ve susuzlukla geçen kanlı bir geceden sonra‚ Lübnan denen ülkede bulduk kendimizi...»
Yoksunluğun ve yılgınlığın damgasını taşıyan bu çocukluk‚ giderek kavgacı bir büyüklüğe dönüşecektir.
Sayfa 13Kitabı okudu
Bir Gün Ölürüm
Uzak, solgun çocukluğum;
Akşam alacası, kasaba,
Çatılarda kargalar.
Hüzünlü gençliğim;
Sabahçı kahveleri,
Umutsuz aşklar.
Bir anı tüneği şimdi
Yaşadığım geçmiş yıllar.
HAŞHAŞİM
Yahya Kemal'in melankolisi ile Ahmet Hâşim'in melâli arasında bakışım olduğunu söyleyebilmek için onların şiirini içiçe ya da yanyana değil, ayrı ayrı okumak bana en doğru çözüm olarak gözüküyor. “Modern Türk şiiri gurbette(n) doğmuştur" önermesinin bir sağlamasını yapmanın ötesinde, kendi merkezini bulamama sıkıntısına da bu yoldan yaklaşmak eldedir gibi görünüyor bana. İmparatorluğun Batı ucunda, Üsküp'te doğan Yahya Kemal'le, Doğu ucunda, Bağdat'ta doğan Hâşim, şehirlerini yitirdikten sonra şiir yazmaya başlamışlardı. Bu kopuş, bu ortak gurbet paydası ikisinin de şiirine gizil bir sürgün-oluş duygusu içleştirmiştir:
“Balkan şehirlerinde geçerken çocukluğum,
Her lâhza, bir alev gibi, hasretti duyduğum;
Kalbimde vardı Byron'u bed-baht eden melâl'in"
Sayfa 257Kitabı okudu
“Mutsuz’a Kim Bakacak, Maviş Anne” şiiri
“İki sigaram kaldı bu gece için, Maviş Anne,
iki muhabbet kuşum.
iki kendim varmış, Maviş Anne,
biri benmişim, biri Mutsuz.
Ben ölürsem Maviş Anne,
Mutsuza kim bakacak?
Dünyaya bile bir dünya anne lazım.
Biri sen ol, Maviş Anne, biri ben.
Dünyanın bütün sabahlarına iki bilet al da
birlikte gidelim, Maviş Anne.
Bana da kendi serüvenimden bir yer
Sayfa 20Kitabı okudu
