Güneş bugün de doğmadı. Koyu karanlık bir yalnızlıkla başbaşayım. Kimbilir ne zamandır burdayım...
Peki burası neresi? Hiçbir fikrim yok. Tenimde hafif bir ıslaklık hissediyorum; yağmur çiseler de nemlenir ya elin, yüzün... Ama ıslandım da diyemezsin. Karanlık neyse de şu halatımsı şey beni çok ürkütüyor. O şeyle beni bir yere bağlamış
"Beni kör kuyularda merdivensiz bıraktın,
Denizler ortasında bak yelkensiz bıraktın,
Öylesine yıktın ki bütün inançlarımı;
Beni bensiz bıraktın; beni sensiz bıraktın."
#31605051
Kitabın ismini ilk duyduğumda direkt aklıma Ümit Yaşar Oğuzcan'ın bu şiiri geldi. Toptaş hem yazdıklarıyla hem de kitaplarına
Özdemir Asaf , hayata babasız başladı denilebilecek bir şekilde ilk adımını atar.Babası o daha çok küçükken rahmetli olur.Annesi, ikiz kız kardeşi Özgönül ve Özdemir artık babasızdırlar.Sadece 7 yaşındadır babasız kaldığında küçük Özdemir.Arun onun anne soyadıdır.Arun soyadını kullanamama nedeni ise biraz komiktir.Çünkü o r leri söyleyemeyen bir
Düşünün... Trafiktesiniz. Önünüzde ve arkanızda birçok araç var. Siz de aracınızın içindesiniz. Trafik lambalarının önünde yeşil ışığın yanmasını bekliyorsunuz.
Sarı ışık yandı. Araçlar kalkışa hazırlanıyor. Ve yeşil ışık. Öndeki araçlar hızla bastı gitti.
Siz kaldınız. Gidemiyorsunuz. Doğal olarak arkanızdaki araçlar da gidemiyor. Ve
Çünkü içimdeki ağrıyı bir tek ben hissediyorum... Beni endişelendiren şey bir tek ben endişelendiriyor. Onlar artık beni anlamıyorlar, ben de onları...