'Oğlum Mustafa ilkokulun son sınıfındayken karnesini öfkeyle önüme attı.''Senin paradoksların yüzünden matematikten iyi not alamadım'' dedi. Henüz on bir yaşında olan oğlumun paradoks sözcüğünü kullanmasından hafif bir gurur duymakla birlikte, bu suçlama beni üzdü. ''Ne gibi paradokslar?'' diye sordum. Mustafa açıkladı: Öteki anneler, çocukları iyi karne getirmeyince, onlardan hesap soruyor, onları azarlıyorlarmış. Bende, gerçek kültürün, okullarla ve üniversitelerle hiçbir ilgisi olmadığını anladığımı söylüyormuşum, bir insanın bir yığın diplomayla karacahil kalabileceğini savunuyormuşum. Tanıdığım en bilgili ve en kültürlü insanlardan biri olan Abidin Dino'nun ortaokul diploması bile almadığını boyuna anlatıyormuşum. Asıl amaç, diplomalı değil, bilgili ve kültürlü olmaktır diyormuşum. Buna benzer paradokslar yapıyormuşum sabahtan akşama kadar. İşte, çok kitap okuyan Mustafa da, bu aykırı düşüncelerim yüzünden, bol bol kitap okumuş, dolayısıyla matematik dersine boş vermiş, sonuçta kötü not almış. Oğlum bir daha karne getirdiğinde ciddi pozlar alıp yazı masama oturdum, okuma gözlüklerimi taktım, karneyi dikkatle inceledim. Sonra, sert yapmaya çalıştığım yapay bir sesle, ''oğlum, matematkten daha iyi bir not alabilirdin'' dedim. Mustafa karneyi öfkeyle elimden kaptı, ''Ben de seni adam sanmıştım, tıpkı öteki anneler gibisin'' dedi. Yani oğluma gene yaranamamıştım; çünkü çocuklarınıza yaranabilmenizin yolu yoktur nasıl olsa. ''
Sayfa 37Kitabı okuyor
Bugün ne oldu
...
Bugün bir dostuma kendime ait bir kusurumu itiraf ettim.. Neden bunu söylemek ihtiyacı hissettin dedi.. Belki yaptığım şeyi art niyetle anlarsın diye bunun bana ait bir kusur olduğunu bilmeni istedim dedim..Ve senin üzülmemeni kırılmamanı beni anlamanı bekledim bunu söylerken.. O da dedi ki senin bana yaptığın her şey kusur olsa ne olur ki seni kusurunla bile seveceğimi değer vereceğimi bilmemen beni üzdü.. Sessizliğin de hikmeti var…konuşmanın da….ama asıl marifet nerede ve ne vakit ‘sus’acağını anlamakta…dedim...
.
Hayatım boyunca bana yapılmış en kötü hakaretti . Beni düşündürdü, beni üzdü,beni sinirlendirdi ve korkuttu.
Çünkü bana "Babana çok benziyorsun,ilerde babandan kötü olacaksın. Tam da babana göre bir evlatsın" dedi.
??
İlk ızdırabım şunu gösteriyor:
İkinci saniyemin hissetmeye mahkum olduğu şey
Ve benim bütünüm en iyi panzehir
Bu acıyı yumuşatmak ve iyileştirmek.—
bunu birkaç sayfa önce zaten yazıya dökmüş olduklarını kabul etmek onu oldukça üzdü.
"Neden bizim için kendiniz bir tane yazmıyorsunuz Bay Elton?" dedi; “tazeliğinin tek güvencesi budur; ve hiçbir şey senin için daha kolay olamaz.”
"Oh hayır! hayatında neredeyse hiç böyle bir şey yazmamıştı. En aptal adam! Bayan Woodhouse'un bile" -bir an durdu- "ya da Bayan Smith'in ona ilham veremeyeceğinden korkuyordu."
Ancak hemen ertesi gün ilhamın bir kanıtı ortaya çıktı. Bir arkadaşının hayran olduğu genç bir bayana söylediği saçma sapan bir saçmalığı içeren bir kağıt parçasını masanın üzerine bırakmak için birkaç dakika aradı. Emma hemen onun kendisine ait olması gerektiğine ikna oldu.
"Bunu Miss Smith'in koleksiyonu için teklif etmiyorum" dedi. "Arkadaşım olduğu için onu herhangi bir şekilde kamuoyunun gözüne sokmaya hakkım yok, ama belki de ona bakmaktan hoşlanmayabilirsin."
Konuşma Harriet'ten çok Emma'ya yönelikti ve Emma bunu anlayabiliyordu. Onun hakkında derin bir bilinç vardı ve arkadaşının gözlerine bakmaktansa onunla göz göze gelmeyi daha kolay buluyordu. Bir an sonra gitmişti: - bir anlık duraklamanın ardından,
Emma gülümseyerek ve kağıdı Harriet'e doğru iterek, "Al şunu," dedi; "bu senin için. Kendinizinkini alın.”
Ama Harriet titriyordu ve ona dokunamıyordu; ve hiçbir zaman birinci olmaktan hoşlanmayan Emma, onu kendisi incelemek zorunda kaldı.
Özlemek--
26 MART 2024
Olm siz adam akıllı insanlar olsaydınız hiç kadınları bu sohbete dahil etmez konuyu uzatmadan Burhan ve babamla konuşurdunuz ama siz naptınız yine her zamanki gibi kendinizi büyük gördünüz. Neyse Allah büyüktür elbet bir gün hakkımız sorulacaktır. Tamam belki bu hırsızlık olayı tam gün yüzüne çıkmamış olabilir ama biz sizin ne olduğunuzu çok çok
Gülhane
Artık gelmeyeceğinden emin olduğum insanlarla gittiğim yerlere yalnız gitmek benim en sevdiğim melankolidir -“arz ederim bu işin ismi cesaret konulsun”. Bu gelmemek, mecburidir. Fanilikten kurtulan kişiden bahsediyorum, evet.
Bilmiyorum, artık anıların tarihleri zihnimde karıştı, hepsini yekpare aklımda tutamıyorum. Bu durum son zamanlarımın
Geçtiğimiz sonbahar aylarında yetmişlerinde Alman bir çift ile tanıştık. Ellerinde büyük ve her yeri işaretlenmiş bir harita ile dünyayı geziyorlarmış. Türkiye’ye çok defa gelmişler. Türkiye’nin son zamanlarda çok değişmiş olduğunu inancı olmayan bir amca ve Hristiyan olan bir teyzeden duymak beni biraz üzdü. İslâmiyete dair çok meraklılardı ve çok fazla soru sordular. Özellikle “her namazda abdest almak çok zor değil mi?” dediler :) Amca inançsız ama ölümden çok korkuyordu. “Siz İslama inanıyorsunuz ölümden korkmuyorsunuzdur sanırım” dedi. Hazreti Allah’ın bizi koruduğuna dair düşüncelere sahip anladığım kadarıyla. Teyze ise eşarbımıza dokunup dokunup “Ahh bu kadar kapanmak bu güzel saçlarınızı kapatmak size zor gelmiyor mu?” diye sordu sürekli :) Vedalaşırken Peygamber Efendimizin kokuyu çok sevdiğinden ve güzel koku hediye etmekten çok hoşlandığından bahsederek teyzeye minik bir hediye verdik. Parasını vermeye çalıştılar :) Hediye olduğuna zar zor ikna ettik. “Almanyada kimse kimseye parasız bir şey vermez. Sizin dininiz ve Peygamberiniz çok güzel” diyerek gözlerini sildiler. Tuhaf bir hatıra oldu benim için :)
bataklığa güneş vurduğunda
sivrisinek doğdu
gövdesi öyle duygun - kanatları öyle kırılgandı ki sorduklarında
sivrisinek değilim dedi - bir periyim ben
ve artık her gün güneşlerde gözü - rüzgarda kanatları
delidolu uçuşturdu durdu - tekdüze şarkısını
söyleyerek usanmadan
sanki her şey - ağaçlar ve insanlar - törenseldi
- hazzı tanıdı
ne gördüyse izledi - yetinmeden ve umursamadan - imrendi hep -
bir şey üzdü kendini
bir gün soktuğunda bir adamı yapayalnız - az buçuk şair -
- o gün sivrisinek hüznü tanıdı
''Ne düşünüyorsunuz?'' diye sordum.
O, nispet yapar gibi mırıldandı:
''İnsanın elinde olsa da, kaçıp kurtulsa!..''
''Nereye gitsin? Her yerde Allah'ın eli vardır. Kurtuluş yok. Üzdü mü bu sizi?''
''Hayır. Aşk, belki yeryüzündeki en kuvvetli sevinçtir. Belki! Fakat bu bronz ele baktığım şu anda kaçmak istiyorum.''
''Özgürlüğü seviyor musunuz?''
''Evet.''
''Ya, ancak bronz ele boyun eğdiğimiz sürece özgürsek? Ya 'Allah' sözcüğü, halkın kendisine verdiği alışılmış anlamı taşıyorsa?''
Huzursuzlukla bana baktı. Gözleri madeni gri renkteydi, dudakları kurumuş, kederli bir anlam taşıyordu.
''Anlamıyorum!'' dedi ve korkuyla uzaklaştı.
Sayfa 57 - Can Yayınları *Rodin'in ünlü heykeli üzerineKitabı okudu
Derin sesiyle, "Sanırım yolculuk seni üzdü," dedi. "İstediğin şey iyi bir dozda basit bir ilaç. Domenico'ya köyde hintyağı diye bir şey olup olmadığını soracağım."
Scrap gözlerini açtı ve doğrudan Bayan Fisher'a baktı.
“Ah,” dedi Bayan Fisher, “Uyumadığını biliyordum. Eğer öyle olsaydın sigaranı yere düşürürdün.”
Scrap sigarayı korkuluğun üzerine attı.
"İsraf," dedi Bayan Fisher. "Kadınlar için sigara içmeyi sevmiyorum ama yine de israfı daha az seviyorum."
"Böyle insanlarla ne yapılır?" diye sordu Scrap kendine, gözleri Bayan Fisher'a dikilmişti; ona öfkeli bir bakış gibi gelen ama Bayan Fisher'a gerçekten büyüleyici bir uysallık gibi görünen bir bakıştı bu.
Bayan Fisher duygulanarak, "Şimdi tavsiyemi dinleyeceksiniz ve pekala hastalığa dönüşebilecek bir şeyi ihmal etmeyeceksiniz," dedi. Biliyorsunuz İtalya'dayız ve dikkatli olmak gerekiyor. İlk önce yatman lazım."
Scrap, "Ben asla yatmam," diye çıkıştı; ve yıllar önce, Kasvetli Ev'in dramatize edilmiş versiyonunda Zavallı Jo rolünü oynayan bir aktrisin söylediği o cümle kadar dokunaklı, hüzünlü geliyordu kulağa: "Ben her zaman yoluma devam ediyorum," dedi Zavallı Jo bu oyunda, ısrarla. bunun bir polis memuru tarafından yapılması; ve o zamanlar bir kız olan Bayan Fisher, elbise çemberinin ön sırasındaki kırmızı kadife korkuluğa başını koymuş ve yüksek sesle ağlamıştı.
