CENGİZ HAN'A KÜSEN BULUT / 1990 Atıflar
Atıflar :
Stalin : Josef Stalin (Josef Vissarionovich Dzhugashvili), Gürcü asıllı Sovyet devlet adamı ve Sovyetler Birliği Komünist Partisi Genel Sekreteri. Sovyetler Birliği'ni 1924'ten ölümüne kadar diktatörlük rejimi ile yönetti. sy. 16
Feliks Edmunoviç Dzerjinski (1877-1926) : Demir Feliks lakabıyla bilinen Sovyetler
Bu adam dedemdi. Altına alarak onun dövdüğü kız benim. Sopayla dövüyor, demir çubukla dövüyor, kamçıyla dövüyor. Donumu indiriyor. Sonra ellerini de yere koyarak dört ayak şeklini alıyor. Titriyor, titriyor, titriyor
ve orgazm oluyor.
Ankara onun için bir gün gidilecek bir yer değil, dönüp dolaşıp, eninde sonunda demir atılacak bir liman. Kim demiş denizi yok diye? Geceleri çık Çankaya'ya da bir bak. Deniz, Boğaz'da da ancak bu kadar görkemli görünür. Ankara çirkin bir kent belki, ama insan sevdiklerinin çirkin yanlarını fark etmez. Baba ocağı gibi bir yer burası. Sevilir, sevilmez, ama orada rahat edeceğini bilir insan.
Sayfa 17 - Everest yayınlarıKitabı okudu
Yirmi yaşındaydım. Yirmi yaşındakiler kendilerini pek beğenirler. Ben de kendimi bir şey sanıyordum. Sonra günün birinde trenle Anadolu’dan geçerken, lokomotif bir ara durakladı. Ve bir kulübenin önünde kendi yaşımda bir kız gördüm. Kız, bir çeşit gururla başını kaldırmış, kayıtsız gözlerle trene bakıyordu. Nerdeyse göz göze gelir gibi olduk bir saniye. İşte o sırada sanki bir şimşek çaktı kafamda. “Ben, o kulübenin önündeki kız olabilirdim; o kız da trende, benim şimdi durduğum yerde durabilirdi” diye düşündüm. Benim ben olmam, onun o olması salt bir rastlantıydı. Benim ben olmam, yabancı diller bilmem, üniversitede okumam, kültürlü sayılmam, kendi marifetim değil, bir rastlantının sonucuydu sadece. O talihsizdi, ben talihliydim, işte o kadar. Kendimi bir şey sanan ben, toplumsal ve ekonomik düzenin korkunç haksızlığının bir ürünüydüm sadece: Büyük bir kentte, çok aydın bir çevrede büyümüştüm, en iyi okullarda okutulmuştum; gümüş tepsilerde bana kültür sunulmuştu sanki. Ama o kulübenin önündeki köylü kızı olsaydım, etrafımı saran yoksulluğun demir çemberini kıramayacaktım; kültürlü bir çevreden iyi bir eğitimden yararlanamayacaktım. Dolayısıyla, ben “ben” olamayacaktım. O köylü kızı, bende çok daha akıllı, çok daha yetenekliydi belki de. Ama o kulübenin önünde kalmaya mahkûmdu ömrü boyunca. Bu haksızlığı ortadan kaldıracak yeni bir düzen arayışı, beni solculuğa yöneltti doğal olarak.
Sayfa 253Kitabı okudu
Yüreğiniz dayanacaksa okuyun! /İnsan üzüntüden nasıl ölmüyor anlamıyorum!
Ah,
Yüreğim zor dayandı satırları okurken...
Adım adım şahit olmak çok zor bu acıya.
Hele bunu bir günlük vasıtasıyla yapmak...
Yaşar Kemal'in 
İnce Memed eserinde çok anlamlı bir cümle geçer: "Demir olsam çürürdüm, toprak oldum dayandım." Anca toprak olmak lazım dayanmak için.
Her şey ne güzel başlamıştı oysa...
Pırıl pırıl hayaller
