Bir güneş olabilir miydi kadın? Evet, olabilirdi. Fikirleri ile aydınlatabilirdi çığırtkan dünyayı. Ama ya kulaklarına pamuk tıkamışsa dünya? Yine de anlayabilir miydi kadını? Anlayamazdı. Çünkü anlamak için duymak, duymak için çaba lazımdı.
“Bir kez kendini bulmuş olan kişinin bu yeryüzünde yitirecek hiçbir şeyi yoktur artık. Ve bir kez kendi içindeki insanı anlamış olan bütün insanları anlar.”
Son yıllarda okuduğum en güzel , doğa edebiyatı türündeki kitap diyerek söze başlıyorum.
Hermann Hesse.... Metaforda çığır açmış bu kitapta, sanki başka bir çağ açmış kalemiyle. Nasıl anlatsam bilemiyorum , insana özgü özellikleri doğaya aktarmış yani deyim aktarmasını fazlaca kullanmış yazar. üzülen, kızan, aşık olan ,içine kapanan ağaçları