‘Tabiat Dörtlemesi’nin 3. kitabı olan ‘HAVA’ bittiğine göre vakit inceleme yapma vaktidir şimdi.
TOPRAK’taki hayal kırıklığımdan sonra HAVA iyi geldi diyebilirim. HAVA’da diğer iki kitaptan farklı olarak kitabın başında kaybolup bulunma serüvenini okumuyoruz ‘uyumsuz’ karakterimizin. Defne Kaman kitabın büyük bir bölümünde eşlik ediyor bize. Sonlara doğru kaybolduktan sonra yine bir farklılıkla karşılaşıyoruz: Defne Kaman bulunmadan kitap sona eriyor.
Gözüme batan tek yan kitabın ilk sayfalarında bulunan Gevher Nesibe Sultan ile ilgili bölüm oldu. Bu kısma fazla tek taraflı davranıldığını düşünmekteyim, rehber biraz cahil gösterilmişti bana kalırsa. Ayrıca ısrarla Gevher Nesibe Sultan yerine ‘prenses’ denmesini ve ondan bahsedilirken “saçları örgülüydü,” , “örtüsüzdü,” gibi sıfatların hangi amaçla kullanıldığını anlamış değilim.
Öte yandan gruba katılan, Kumru olsun Ertuğrul Türel olsun, karakterleri sevdim, renk katmışlardı. Ayrıca söylemeden geçemeyeceğim, Buket Uzuner mantı sevmeyen bana bile “Mantı mı yesem acaba?” diye düşündürdü.
Uzun lafın kısası ‘Tabiat Dörtlemesi’nde sevdiğim bir kitap oldu, son kitap ATEŞ’i hem heyecanla hem son kitap olmasının verdiği hüzünle okumaya başladım.
Bakalım orada neler karşılayacak bizi? 
Buket Uzuner 
Hava
Uzvu çalışan her kişi insanmıdır
Bana gelince, benim de vücuduma bağlı olan fiziki kablolar tıpkı o aydınlatmadaki gibi. Büyük ölçüde yanık durumdalar. Ama beynime giden kablolar ah! Kesinlikle, son derece mükemmeller!
Her bir ranzadan
-Du, onlar olmasaydı
indüm.
beş yaşındaydım
Bu da bana şunu düşündürdü; nasıl oluyor da burada, kamp- ta kimse daha önce tanıştığım insanların yaptığını yapmıyor? İnsanlar çoğunlukla bana hep dışarıdan bakar. Tekerlekli sandalyemi, sallanıp duran başımı ve sabit duramayan ellerimi fark ederler. Bazen salyam akıyor ki evet, bu utanç verici. İnsanlar çoğu zaman, insan vücudundaki her bir kemiğin adını bilen o çocuğu görecek kadar derine bakmıyor. Neredeyse on iki yaşındayım, ama on ikinci sınıf seviyesinde okuyorum. Bunların çoğu, beni asla fişi çekilmiş biri olarak görmeyip sadece gücümü gören Bayan V sayesinde
Sayfa 157Kitabı okudu
Adler'e göre üstünlük “yetkinlik” çabası yaşamdaki temel yönlendirici güçtür.
bu nedenle insanların yaptığı her şey aşağılık duyguların üstesinden gelmek için tasarlanmaktadır
ancak aşağılık duyguları bazı kimselerde şu veya bu nedenle aşırı bir boyut alabilir.
Adler Suçlular ile aşağılık kompleksini adeta eşitlemiş
Katılmadığım diğer konu ise cinsiyetleri çok düz bir görüşle ele alması
" Kişi kendini ya kadın ya erkek hisseder" diyip geçmesi oldukça yüzeysel geldi
hermafrodizm hiçbir bilim insanının yok diyebileceği bir şey değilken Adler es geçmiş.
İhmal edilmiş çocukların "Sevginin ve toplumsallığın ne olduğunu bilmediklerini" belirten genellemesi ise birçok koşuldan dolayı ihmal edilen çocuklara haksızlık olduğunu düşündürdü
Diğer kitaplarındaki konuları bu kitabında aynı şekilde ele alsa da örneklendirmeleri farklı ve faydalı buldum.
Alfred Adler 
Yaşamın Anlam ve Amacı
Tanıştırayım: "Komikburun"
Kendisi Karşıyaka'nın en güzel kedisi olma özelliğine sahip. Diğer kedilere sinirlenip bana saldırsa da aramız genel olarak güzel. Yani, sanırım... Öfkesini başka yere yönelterek kedilerin de savunma mekanizmalarını başarılı şekilde kullanabildiğini düşündürdü bana.
Bir videoda geçiyor... düşündürdü...
"Kötü olaylardan sonra hiçbir şey hissetmeme sebebimin çok güçlü olmam olmadığını, yüksek dozlu acılarda beynimin bir savunma mekanizması olarak duygularımı dondurduğunu öğrendim."
Elizabeth'e en sıradan, en sıkıcı, bayat konunun bile konuşmacının becerisiyle ilginç hale getirilebileceğini düşündürdü.
