"Adın ne?" diye soruyorum. Marcus olduğunu öğreniyorum. Yeraltındaki ilk ölü arkadaşım Kostantiniyye Marcus. Şu anda bana, "Ölüm çok iyi bir şeydir!" diyen Marcus. Nedenini soruncada, "Çünkü korkudan kurtulursun." diyen Marcus. "Çünkü ölü, ölümden korkmaz."
"Ya aşktan?"
"İşte onu bilemiyorum; hiçbir duygu yok ama bazen babamın hala imparatoriçeye aşık dolğunuğu düşünmeden edemiyorum. Çünkü ona söz söyletmiyor."
Yaşam
"Ancak yaşam denen şey öyle istikrarlı devam eden bir şey midir ki? Hiçbir sorunla karşılaşmadan rahat bir şekilde yaşayıp gitmek, iyi bir şey midir? Bunları düşünmeden de edemiyorum."
Sayfa 56 - Doğan Kitap
”Bazen 'Acaba gezegenimiz evrenin tımarhanesi mi ?' diye düşünmeden edemiyorum.”
Yağmurun sesi, şehrin sesine karışarak uzaklardan gelen bir melodi gibi gözlerimle takip ettiğim kitabımın sayfalarına belli belirsiz düşüyor. Kitabımin sessizliği yağmurun sesiyle birleşince gözlerimi kapatıp dusunmeden edemiyorum. Yeni güne dakikalar kala yağmur şehri yıkıyor, kitap ise dusuncelerimi. Lakin sehir de, dusuncelerim de yeterince temizlenmiyor. Çünkü insanlar ve onların kurdukları şehirler çok kirli...
(İhtiyar - Geçici İnsan Masalları)