Kapı çaldı. Bir çocuk bir su bardağı uzattı. İftara bir saat kadar vardı:
– Abla dedi, annem çorbaya koyacakmış bir bardak pirinç istedi. Tamam dedim, ama merak ettim.
– Sen kimin kızısın bakayım diye soruverdim. Üç ev aşağıda birileri taşınmıştı en alt kata. Orayı tarif etti. Pirinci verince de utandı sanki çekip hemen gitti.
Ertesi gün aynı
HUZUR veren şeyleri seviyorum...
Yağmur gibi ..Kitap gibi..
Yeşil gibi..Mavi gibi..
Çiçek gibi...Çay gibi..
Ve en çokta içten güzel insanları...💙
Mutlu Sabahlar☺️☕📗
Sonra aklımda kurduklarımın elde tutar bir tarafı olmadığını fark ettim. O an durdum. İnanmak istemedim. Ve kabullendim. İnsanlar mı değişiyor yoksa bir müddet sonra insanları gerçekten tanımaya mı başlıyoruz? En çokta bu soru kafamı kurcaladı. En çokta bu soru uykularımı kaçırdı.
