"Çirkin bir yaşam koşulu değil mi?" dedi, acı bir gülümsemeyle baktı. "Sonra bu geçici gücü kullanmasını da bilmiyorum. Şu sırada, yere düşmüş rakiplerine vurmayan şövalyelere benziyorum. Saygı göstermemiz gereken kişiyi yerde görmek, yeni vuruşlarını yemek üzere onu yerden kaldırmak, düşmesinden dolayı kendi çektiğinden de fazla acı çekmek, yararlı olmak amacıyla da olsa geçici bir etkiden yararlanınca onurundan olmak gücünü böyle soyluluktan uzak çarpışmalarda harcamak, ruhun gömülerini tüketmek, yalnız ölümcül yaralar alarak egemen olmak. Ölmek daha iyi. Çocuklarım olmasa, bu yaşamın akışına bırakırdım kendimi; ama bilinmedik cesaretim olmasa, ne olurlardı? Yaşam ne denli acı olursa olsun, onlar için yaşamam gerek. Aşktan mı söz ediyorsunuz bana? .. Dostum, bütün zayıf insanlar gibi acımasız olan bu yaratığa beni hor görme hakkını verseydim, nasıl bir cehenneme düşerdim, bir düşünsenize! Bir kuşkuya katlanamazdım! Davranışımın arılığı sağlıyor gücümü. Erdemin içine dalınan ve Tanrı aşkında yenilenmiş olarak çıkılan kutsal suları vardır, sevgili çocuk!"
Tarihçi Marc Bloch, "İnsanlar babalarından çok, zamanlarının çocuklarıdır" diyordu. Bu kuşkusuz her zaman doğruydu, ama asla bugünkü kadar doğru olmamıştı. Son birkaç onyıldır her şeyin nasıl gitgide daha hızlı geliştiğini hatırlatmak gerekir mi? Çağdaşlarımızdan hangisi eskiden bir yüzyıla yayılabilecek değişikliklerin zaman zaman bir
Uzun ama ara ara okuyup beni kendime getiren bölüm
Huzurlarınızda;
• Ömrümün önemli bir kısmında kendi yaptığım hataları görmek ve telafi etmek için harcamam gereken vaktin çoğunu başkalarının hatalarını görmeye, onları analiz etmeye ve eleştirmeye harcadığım için,
• Zaman zaman da olsa, dünyadaki insanların aslında sadece "namuslu ve namussuz" olarak ikiye ayrılabileceğini unutup,
