Aşk olmayan evde, giderek azalıp yok olan bir parfüm, buharlaşarak uçup giden su gibi eşyanın ruhu da yok oluyor. Maddenin anlamı kalıyor geriye. Tek başına ve aşksız yaşayan bir adamın evinde ise eşya evin efendisi kesiliyor. Musluklar bozuluyor, sandalyeler eklem yerlerinden ayrılıyor, koltuklar ihtiyarladıkça ufalanan insanlar gibi küçülüyor sanki. Eşya yalnızlıkta çok ses veriyor.
"Sıkılmam. Sıkılacağım kadar sıkıldım evde yalnız başıma otururken. Aynı siyah beyaz fotoğraf albümlerine yüzlerce defa bakıp, bir türlü dile gelmeyen fotoğrafların saçlarını okşarken. Tek başına içmeye çalıştığım bir demlik çaydan midem ekşirken. Her sabah ve her akşam bıkmadan usanmadan acıkmanın da acıklı bir şeye dönüştüğünü fark ederken. Yemek yerken bir kase daha çorba içer misin ya da hayrola iştahın mı yok bugün, diye birine sormanın ne büyük lütuf olduğunu anlarken. Gençlikten tiksinmeye başlarken. Yaşlılıktan ise tüm benliğimle nefret ederken. İstediğim kadar hızlı yürümeyen bacaklarımdan, her sabah nereden çıktığı belli olmayan başka türlü bir ağrıyla uyanmaktan, azıcık yağlı bir kebabın yarısını yesem gece beni uykumdan uyandıran midemden, hayat boyu emin olduğum isimleri bir türlü aklıma getirmeyen beynimden, her hafta başı ilaçlarla dolu kutuları düzenlemekten, insanların yaşlanınca hemen ölüvermemizi beklemesinden. Zaman ne ara üzerimizden geçip bizi geride bıraktı diye düşünmekten. Baktığım her yerin yabancılaşmasından. Hiçbir artisti, şarkıyı, yeri takip edememekten..."
Sayfa 16Kitabı okudu
Çocuk istiyordum. Ama evlenmeden çocuk istediğim için, ortada bir sorun vardı. Evliliğe kesinlikle yanaşamıyordum. Evliliğin bana çok zor gelmesinin nedeni, yalnız yaşamaktan hoşlanmamdı. Monogam bir insandım, yani tekeşliliğe inanıyordum, ama o tek eşle aynı evde oturmaya gönlüm razı değildi. Onu her gün görmek; ama geceleri evimde tek başına kalmak, tek kişilik yatağımda kitabımı okuyup tek başına uyumak istiyordum. Üstelik beraber yaşayanların doğal olarak, birbirlerinin en kötü yanlarını gördüklerini, bunun da bir ilişkinin bozulmasına neden olabileceğini bilmekteydim.
Günümüz insanını ne bilgisizlik ne doğa ne de hastalık öldürecektir. Şimdiki muazzam ve silahlı uygarlığı yok etmekle tehdit eden tehlike yine insanın kendisidir. "O her zamankinden iyi yaşayabilir, ama nasıl yaşaması gerektiğini her zamankinden daha mı az bilmektedir?" İnsan kim olduğunu bilmeden başka bir şeyden nasıl söz edebilir?17
Sayfa 28 - Fecr Yayınları: 811 / 1. Baskı: Mart 2024
Masada tek başına kalınca rakısını çabucak bitirdi Selda. Ağlamak geliyordu içinden. Evde olsaydım, diye düşündü, ağlaya ağlaya uyuyakalırdım. İçindeki boşluk sık sık ağlatıyordu Selda’yı. Hayatının nabzı ne kadar düşüktü. Sanki hamurunda bir şey eksik bırakılmış, Selda büyüdüğü, her yıl bir yaş daha aldığı halde, hayatın yakıcı tadının alındığı o tamlığa, o biraz azametli olgunluğa varamamıştı. Yaşadığı yıllara bakıyor ve şu dünya üzerinde kendinden başka herkesin değilse bile bazılarının, hayatta kan ter içinde kalarak derin damarlar kazdığını, kendisininse kumun üzerinde hemen kaybolacak bir iz bırakmakla yetindiğini düşünüyordu.
Olmayacak şey olmuş, hayatın bütün risklerini sözde hesaba katan o güvenli aile evinde hüküm süren zihniyetin asla kabul edemeyeceği bir dizi fotoğraf, evin içini en dip noktalarına kadar aydınlatmıştı. Şimdi anne babasının sevgisiyle sarıp sarmalandığını sandığı evin şaşmayan bir saatten, bir içtima alanından, işe yaramayan bir dizi güvenlik uyarısından ibaret olduğunu görüyor; musibetsiz nasihatlerle donanmış kişiliğinin hayatın karşında aciz kaldığını anlıyordu.
Sayfa 208Kitabı okudu
Bir süre sonra şehre, otobüslere, insan seline, okuluna, akrabalarının o evde yokmuş gibi davranmalarına, evin babasının onu tamamen yok saymasına, arada bir nedensiz çığlıklar atıp sonra annesinden dayak yiyen zavallı küçük çocuğun sesine, hep tek başına yediği burnuna uzatılan tatsız tuzsuz yemeklere alışmıştı.
Sayfa 26Kitabı okudu
“Sınırın güneyinde, güneşin batısında” dedi.
“Güneşin batısında?”
“Sibirya histerisi hastalığını duydun mu?”
“Hayır.”
“Bunu uzun zaman önce bir yerde okumuştum. Belki de ortaokulda. Hangi kitapta okuduğumu bir türlü hatırlayamıyorum. Neyse, Sibirya’da yaşayan çiftçilerin başına geliyor. Söyleyeceklerimi kafanda canlandır şimdi. Sen bir çiftçisin, Sibirya tundrasında tek başına yaşıyorsun. Aralıksız her gün tarlalarını sürüyorsun. Görünürde hiçbir şey yok. Kuzeyde ufuk, doğuda ufuk, güneyde, batıda, hepsinde aynı şey. Her sabah güneş doğduğunda tarlaya çalışmaya gidiyorsun. Güneş tepeye çıktığında öğle arası veriyorsun. Güneş battığında eve yatmaya gidiyorsun.”
...
“Kışın evde kalıp ev işleriyle ilgileniyorlar. Bahar geldiğinde tekrar tarlalara dönüyorlar. Sen bu çiftçisin. Hayal et.”
“Tamam” dedim.
“Ve sonra içinde bir şeyler ölüyor.”
“Nasıl yani?”
Başını salladı. “Bilmiyorum. Bir şeyler. Her gün güneşin doğuşunu, sonra da batışını izliyorsun ve içinde bir şey yitip gidiyor. Sabanını bir kenara atıp kafan boş bir şekilde batıya doğru yürümeye başlıyorsun. Güneşin batısındaki bir yerlere doğru. Takıntılı biri gibi ara vermeden, yemeden, içmeden yere yığılıp ölene kadar yürümeye devam ediyorsun. İşte bunun adı Sibirya Histerisi.
Doğan Kitap
şu bizim Akşehirli tonton Nasreddin Hoca'yı j yalnızca bilgili, hazırcevap sanma. Hoca hem cömert hem de yardımsever bilinirmiş yaşadığı çağda. Bu yüzden ona bol bol misafir gelirmiş. Bu güzel ev sahibine gelenler yer içer, yatar kalkar, bir türlü gitmek istemezmiş.
İsanoğlu gariptir. Kimi iyiliğe iyilikle karşılık verir, kimisi de iyilik
"Karmen bu evde nasıl yaşayabiliyorsun tek başına?"
"Alışkınım."
'Ama burası çok büyük ve ürkütücü. nasıl dayanıyorsun?'
'Burada büyüdüm alışkınım"
"Sen çok güçlü bir kadınsın." Değildim.
Bir "Dünya İnsanı"nın Cenaze Töreni (Bir Yahudi kızın mektubu)
84 yaşında hayata gözlerini kapayan doktor Hildenburg'u bugün toprağa verdik. Protestan olduğundan cenaze önce kirche'ye [kilise] götürüldü, oradan da mezarlığa... Tören sırasında hiçbir zaman böylesine içli duygular, böylesine yürekten kopan sözler ve acılı gözyaşlarıyla karşılaşmadım... Öyle darlık içinde öldü, ki cenazesini bile
Sayfa 751 - 752, 753 Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
