Atsız'ın Dostları ve Ziyaretçileri: Türk milliyetçiliğinin "uyutulma dönemi"nde Atsız'ın da faaliyetleri sınırlıdır. Günleri, yollarda ve Süleymaniye Kütüphanesi'nde geçmektedir. Tanıdıkların, kendisini merak eden Türkçülerin ziyaretlerinin de ardı arkası kesilmemektedir. Ya bilhassa öğle tatillerinde kütüphanede, ya da
u akıllı sözleri söyleyen sakallı adama, "Adım bağışla ey bilge adam" diyorlar. O da gülümseyerek "Avni" diyor. Gençler titriyor, "O büyük Avni mi, o sahiden siz misiniz efendim?" diye soruyorlar. "Evet" diye karşılık veriyor Avni, "ben de sizler gibi isim sahibiyim ama cisim sahibi değilim. Bilirsiniz, şiirimizde gelenektir mahlas kullanmak" deyip şiirini okuyor: Galata'yı gören, bağlamaz gönlünü cennete bile Anmaz başka bir selvinin adını o selvi boyluyu gören Frenk şiveli bir İsa gördüm ki orada Dudakları dirisidir sanki İsa'nın derdi bunları gören
Atsız: "Türk milliyetçiliğini satmaya ne zaman karar verdiniz?"
Türkçüler hakkındaki uygulamalar Atsız'la sınırlı kalmamıştı. 10 Mayıs 1952 tarihli Cumhuriyet gazetesinin yazdığı gibi Türk Milliyetçiler Derneği hakkında da takibata geçilmişti. Çünkü dernek Atsız'ı davet ediyor ve resmî bir lisede ona konferans verdirtiyordu.
Sami Yavrucuk'un kaydettiği bir diğer olay da Atsız ile iktidar mensupları arasındaki ilişkiyi göstermesi bakımından ilgi çekicidir. Yavrucuk şöyle anlatıyor: "Türk harf inkılâbının Türk kültüründe yarattığı boşluğu doldurmak amacı ile ana bilim dallarındaki Türk Kültür Eserlerini yeni nesillere ulaştırmak için, Milli Eğitim Bakanı
"Bir şeyler yedin mi?" diye sordu Kumru.
"Hayır, sen yemişsindir umarım."
"Seni bekledim.'' dedi Kumru, "Ne istersin, ne yiyelim?"
Uraz başını kaldırıp caddeye söylece bir bakıverdi ve düşüncesizce konuştu.
"Kumru." dedi.
Kumru başını çevirip şaşkınlıkla Uraz'a baktı.
"Efendim?" dedi.
"Kumru," diye tekrar etti Uraz dalgınlıkla yürümeye devam ederken,
"Kumru yiyebilirim ben."
Tam o an kurduğu cümlenin içindeki kelime oyunu kafasına dank etti ve kendisini tutamayıp gülerek Kumru'ya döndü. Kumru da kendisini tutamadı ve gülmemek için dudaklarını birbirine bastırmak zorunda kaldı.
"Özür dilerim!" dedi Uraz gülerek, "Yemin ederim ismini düşünerek söylemedim! Şuradaki kafenin önündeki tabelayı okudum. "Ayvalık Tostu ve Kumru" yazısını görünce canım kumru çekti. Öyle söyleyiverdim.''
"Peki!" dedi Kumru, "O zaman ben Ayvalık tostu yerim, sen de kumru mu yiyeceksin?"
"Sana ayıp olmayacaksa evet." dedi Uraz.
Gülüşerek yolun karşısına geçtiler.
"Bir de çay içelim,'' diyordu Kumru kafeye doğru yürürken, "Canım o kadar çay çekti ki!"
Faik Baysal
Muharrem Dayanç:
"Türk edebiyatında en çok ilgimi çeken bahislerden biri “yazarlar ve anneleri”dir. Konu bu kadar genel değil elbette bahsi biraz daha daraltarak söylemek gerekirse “küçük (hatta çocuk) yaşta annesini kaybeden yazarlar”dır. Başlangıçta Tevfik Fikret (12), Ahmet Hâşim (7), Yahya Kemal (13), Ahmet Hamdi Tanpınar (14), Ziya Osman Saba
"'Sizce hayatın bir anlamı var mı?'
'Efendim?' 'Bence yok.'
'...' 'Bu yüzden herkes kendi anlamını bulmalı. Ayrıca bir kişinin hayatı, bulduğu anlama göre değişir.'
'Evet.' 'Ama bulamıyorum.'
'Neyi?'
'Anlamı. Nerede aramalıyım ki? Hayatımın anlamı sevgide mi? Gerçek dostlukta veya bir kitapta mı? Bu kitabevinde mi? Bilmiyorum, çok zor.'
'...' 'Sürekli hayatının anlamını arıyorum ama bu Kolayca bulunabilecek bir şey mi? Bulamazsam... Hayatımın bir anlamı yok demektir, değil mi?'
'Bilemiyorum.'"
-Yüzbaşı Faruk ,İstanbul.Beni emretmişsiniz.
-Oğlum,dün akşam Beyoğlu’nda İngiliz İnzibat Subayı Teğmen Miller’i emre rağmen selamlamamışsın.Doğru mu?
-Evet efendim.Doğru.
-Herhalde görmediğin için selamlamadın?
-Hayır efendim,gördüm.
-Niye selamlamadın öyleyse?Selamlamanız için emir verilmişti.
-Rütbesi benden küçük olduğu için selamlamadım Paşam.Askerlik törenince,önce onun beni selamlaması gerekmez miydi?
-Askerlik töreni mi kaldı a yavrum?Adamlar galibiyet haklarını kullanıyorlar.İngiliz komutanlığı bu sabah olayı protesto etti.Mesele çıkarılacak zaman değil.Hemen şu teğmeni bul da özür dile.Olayı kapatalım.
-Paşam bir de beni dinlemenizi rica ediyorum.
Balkan Savaşı’nda teğmendim,Çanakkale’de üsteğmen,Suriye Cephesi’nde yüzbaşı oldum.Ben bu rütbeleri tek başıma savaşarak almadım.Her rütbemde binlerce şehidin ve gazinin hakkı var.Onların hakkını korumak namus borcumdur.Beni affedin özür dileyemem.
-Anlamadın galiba.Harbiye nazırı olarak emrediyorum!!!
…Yüzbaşı Faruk sükunetle apoletlerini bir hamlede söküp nazırın masasına bıraktı:
-Artık emrinizi dinlemek zorunda değilim”
Sayfa 58Kitabı okuyor
Atatürk:
Pekâlâ, dedi, haydi güreşe devam edin, hanginiz baş pehlivan?
İri yapılı er, bir adım ilerledi:
Benim efendim.
Adın?
Kürt Mehmet!..
Ata'nın kaşları çatıldı:
Yapın güzel ama, dilin düzgün değil. Sana kurt gibi kuvvetli olduğun için mi Kurt Mehmet diyorlar?
Zeki Mehmet, Ata'nın “kürt” lafına canı sıkıldığını anlamıştı:
Paşam, kusura bakma, hem vücut, hem de dil ikisi birden terbiye edilemiyor. Evet benim adım Kurt Mehmettir.
Atatürk takdir dolu gözlerle Mehmed'e baktı:
Aferin sende bu kabiliyet varken, dilini de düzeltirsin. Şimdi ünle bakalım da güreş başlasın!
Rıza Ruşen YÜCER
Üst seviyede bulunan idareciler, beraber çalışacakları insanları seçerken "evet efendim"cilerden uzak durmalı, acı da olsa gerçekleri haykıracak dürüst/cesur insanları tercih etmelidir. Tabii buna katlanmak zordur. Ama bunun sonucu güzeldir.
Sayfa 371 - Nesil Yayınları, 15. Baskı, Nisan 2008Kitabı okuyor
Bu dünyada zeki bir insanın zaten hiçbir şey olamayacağı, yalnızca aptalların bir şey olmayı başarabildiği yönünde melun ve kısır bir düşünceyle kendimi teselli ederek köşemde ölümü bekliyorum şimdi. Evet efendim, 19. yüzyılın zeki insanı özü itibariyle karaktersiz olmaya mecburdur hatta ahlaki yönden böyle olmak zorundadır; karakterli, çalışkan bir insansa vasat olmaya mâhkumdur.
Sayfa 11Kitabı okudu
