Gerçek felsefe sadece ölüm vakiasini hesaba katan felsefedir.
İnsanı çevresinden ayırıp yalnız bırakan felsefedir; acı çeken bir insan karşısında ona, gizlice “istersen geber; ben güvenlik içindeyim” dedirten felsefedir.
Ritter'e göre varoluşçuluk, "köklerinden kopmuş (...), temelini yitirmiş, geçmişe, tarihe güvenini kaybetmiş (...), toplumda yabancılaşmış (...), mutsuz, huzursuz insan varlığını dile getiren" bir felsefedir. Bu felsefe daha çok, "toplum içinde yaşayan bireyin tehdit altında olduğu (...), günümüzle gelenek arasındaki bağlantının koptuğu (...), insanın manasız bir varlık haline geldiği, kendi kendini yitirmek tehlikesinin baş gösterdiği yerde" ortaya çıkar.
Tanrısal yönetim 1789’da
ilkesinde saldırıya uğradı, 1793’te ise kendisini cisimlendiren varlıkta öldürüldü.
Brissot, “Devrimimizin en sağlam anıtı felsefedir,” demekte haklıdır.
Can YayınlarıKitabı okudu
Aziz Bonaventura’ya göre, Aristoteles’inki gibi bir felsefe, insanın doğal amacından başka bir amaç tanımadığı, onun doğaüstüne yönelik ilgisinin hiç farkına varmadığı ve imanın ışığından yararlanmadığı için yanlış bir felsefedir.
"Dünya tini kendini tanımanın en yüksek biçimine 'mutlak akıl'da ulaşır. Ve bu mutlak akıl da sanat, din felsefedir. Bunların arasında da aklın en yüksek biçimini felsefe oluşturur. Çünkü felsefe aracılığıyla dünya tini tarihteki kendi rolü üzerinde düşünmektedir. Yani ancak felsefede kendi kendisiyle karşılaşır. Bu açıdan felsefeyi dünya tininin aynası sayabiliriz."
Sayfa 419Kitabı okudu
